Adam Green blijft verrassen

Adam Green debuteerde in 2002 met de matige plaat Garfield. De liedjes waren echter niet goed genoeg om The Moldy Peaches te doen vergeten, een enkele song als Baby’s Gonna Die Tonight daargelaten. In 2003 kwam daar verandering in met de tweede soloplaat Friends of Mine. De songs werden opgeleukt door een overvloed aan nogal aanwezige strijkers. Bovenal echter bevat Friends of Mine bovengemiddeld veel geestige songs. Zijn cynische ode aan Jessica Simpson werd een culthit, en de b-kant van deze 7″ bevat een droge versie van de Beach Boys’ klassieker Kokomo. In deze tijd coverde Green ook What a Waster (Libertines) en Born to Run (Bruce Springsteen).

Meer ruimte

Na het succes van Friends of Mine werd er uitgebreid getourd door Europa en de VS. Vooral in Duitsland is Green behoorlijk populair. Dit resulteerde in een Duits/Engelse uitgave van het boekje dat hij onlangs uitbracht. Nu is er dan het derde soloalbum van Green genaamd Gemstones. Wat direct opvalt is dat Green op dit album de uitbundige vioolpartijen achterwege heeft gelaten. De band rond de zanger krijgt meer ruimte om de songs op te leuken. Dit leidt tot zeer veel ritmewisselingen.

Crooner

De plaat opent sterk met het titelnummer Gemstones, waarin Green zoals gewoonlijk weer de meest vreemde zinnen construeert:

Cavemen humping in the sterling space pod
Drumstick pumpkin in the Starbucks courtyard
Gigolos dance, stepping on toes
Benedryl nights in the okay holes

Waar Green voorheen klonk als een ouderwetse crooner, zingt hij op zijn nieuwe plaat een stuk gejaagder. Het tempo wisselt vaak, waardoor er meer afwisseling komt in de songs. Een minder prettig verschil is dat Green op Gemstones vaak nogal schreeuwerig zingt.

Herrie

Misschien had Green zijn band iets meer moeten beteugelen voor deze plaat. Nu bevatten iets te veel nummers een overgang naar een compleet tempo, en dat irriteert me toch wel enigszins. Sommige nummers ontaarden van het ene op het andere moment in een gestoorde bak herrie waar Green overheen schreeuwt. Soms echter pakt deze strategie ook goed uit, zoals in het fantastische Choke on a Cock. Hierin krijgt George W. Bush een flinke veeg uit de pan. In dit laatste nummer ook veel tempowisselingen, doch hier versterkt dit juist de absurde tekst. Andere hoogtepunten op Gemstones zijn de eerste single Emily en Out On The Street.

Adam Green verbaast waarschijnlijk een hoop mensen met deze nieuwe plaat. Een tweede Friends of Mine had hem ongetwijfeld makkelijker hernieuwde roem gebracht. Het blijft zijn stijl echter ontwikkelen en dat siert hem. Gemstones is misschien niet de kroon op Greens werk tot nu toe, maar zeker een aanrader.

Adam Green speelt in maart 2005 drie shows in Nederland. Op 2 maart staat hij in de Amsterdamse Melkweg, op 3 maart in Doornroosje Nijmegen en op 4 maart in Rotown te Rotterdam.