Manisch, episch en licht schizofreen
Na eerst enkele minuten gepoogd te hebben iets zinnigs op te maken uit de vouwinstructies op het toch al vreemdsoortige hoesje, besluit ik dat ik me toch beter op de muzikale artistieke neigingen kan richten dan op de visuele. Niet dat de originaliteit waarmee het hoesje je om de oren slaat ontweken moet worden (het duurde zelfs even om de cd zelf te lokaliseren) integendeel, maar het korte bijgeleverde promobriefje van platenmaatschappij Sic-Rec vermeldt: “Zeven tracks manisch, episch en licht schizofreen” en dit willen we natuurlijk zelf ook wel even horen.
Not for fast consumption
De band geeft het zelf al aan op de cd; deze muziek moet niet te snel geconsumeerd worden en daarmee spreken ze ware woorden. Het kost een aantal luisterbeurten om door de enigszins lo-fi productie heen de muziek op waarde te schatten. Hoewel de drums wat samengeknepen klinken en het totaal geluid een beetje dof is ligt er wel sfeer in de muziek. Voor een debuutcd mag dit schijfje er dan ook best wezen. De muziek zelf houdt ergens het midden tussen trippy rock en noise. Rustige geluidslandschappen, gruizige gitaarlijnen, eclectische drumritmes en soms gewoon een lekkere bak lawaai passeren de revue. De opbouw van de muziek doet soms denken aan Neurosis, ware het niet dat Ghiu het geheel wat rustiger aanpakt. De plotselinge uitbarstingen en ritmewisselingen zijn zeker aanwezig, maar het klinkt over het algemeen wat minder agressief dan de hiervoor genoemde band.
De kracht van eenvoud?
De genoemde sfeer van de muziek is over de gehele lijn een beetje neerslachtig en de uitbarstingen klinken soms inderdaad aardig manisch wat de muziek best een interessant karakter geeft. Naast zanglijnen maakt de vocalist ook veelvuldig gebruikt van het fenomeen ‘spoken word” en klinkt soms alsof hij alle hoop in de wereld verloren heeft.
Er is echter wel een puntje van kritiek qua zang. Deze is namelijk soms wat vlak, wat jammer is omdat de zanger in de meeste nummers laat horen dat hij behoorlijk wat in huis heeft. Verder zijn ook de gitaarlijnen vaak vrij simpel wat niet direct een heel groot probleem is aangezien er ook genoeg synth-effecten en samples gebruikt worden. Dit zorgt samen met de doorgaans zelfs voelbare bas en vullende drumlijnen voor voldoende afwisseling. In een nummer als r.t.g.i.a.s.d.t.t. echter wordt het gebruik van een enkel themaatje met nagenoeg steeds hetzelfde riffje na ruim negen minuten net iets te veel van het goede. De gemiddelde lengte van de nummers ligt overigens sowieso al op ongeveer zeven minuten, maar dit vormt geen obstakel voor het luistergenot.
Een illusie rijker
De grote vraag rijst eigenlijk steeds meer; wie of wat is Ghiu? Het enige dat het cd-hoesje loslaat over de band is dat het een viertal is dat, naar alle waarschijnlijkheid, uit ons eigen Den Haag komt. Verder zijn het slechts losse flarden tekst en vreemdsoortige, wiskundig aandoende tekeningen die je te zien krijgt. Wel schijnen ze live al op te treden, maar dan als trio. Ik stel me een kleine donkere zaal voor waar Ghiu haar muziek luid door de speakers laat knallen en de luisteraar meevoert in haar eigen illusie.
