Ouderwets lekker

In dit geval is het vervelend dat Trail of Dead reeds een ‘moordplaat’ op zijn naam heeft staan, namelijk het in 2002 verschenen Source tags and Codes. Daarop borduurde het viertal voort op de sound van bands als Sonic Youth en Dinosaur Jr, waarbij genadeloos hard en zonder omkijken uit de bocht werd geschoten. Een rem kende deze Texaanse racewagen niet. Een begrenzer trouwens ook niet! Helaas zijn er maar weinig bands die dit juweeltje naderhand hebben weten te evenaren. In dat opzicht legt Trail of Dead de lat voor zichzelf bij dit album wel bijzonder hoog.

Duidelijke signatuur

Worlds Apart kan daarom ook niet aan zijn voorganger tippen, al komt hij wel degelijk dicht in de buurt. Op het album staan twaalf nummers plus twee bonustracks die we al kunnen kennen van de uit 2003 afkomstige EP The Secret of Elena’s Tomb. De Trail of Dead-signatuur is ook ditmaal duidelijk aanwezig: een klassieke opener, een pianoballade, een ode aan de viool, ingetogen intro’s gevolgd door veel bombast, kindergelach en natuurlijk veel doffe drums, en het schitterende artwork in de cd-layout maar niet te vergeten. Verder lijkt het alsof de zang op Worlds Apart iets naar voren is gehaald, waar die in het verleden nog wel eens dreigde te verzuipen tussen al het gitaargeweld. Helaas in de eerste vijftien minuten net iets meer folk dan uw recensent lief is (Worlds Apart, The Rest Will Follow), maar vanaf Caterwaul worden de registers gelukkig helemaal opengetrokken, waarbij je muzikaal moet denken aan de hoogtijdagen van de Smashing Pumkins en in de zang af en toe zelfs de invloed van New Order (A Classic Arts Showcase, All Saints Day) en Tears For Fears (The Best) valt te ontwaren. Zijn we toch weer terug bij de jaren 80.

Tekstueel gezien luidt de boodschap zo ongeveer: kijk niet om in wrok, maar leg je neer bij de situatie en beschouw het verleden als een mooie herinnering: “What’s done is done, no reason to apologize” (Let it Dive). Al met al een heerlijk schijfje, niet zo geniaal als zijn voorganger, maar die was ook werkelijk ongekend. Dat verhaal over de ‘eindejaarslijstjes’ klinkt ineens zo gek nog niet.