Het 34ste International Film Festival Rotterdam - IFFR 2005 - deel 1

Overzicht verslag IFFR 2005

The Family That Eats Soil

(Khavn • Filippijnen, 2005)

Bizar. Zo zijn de eerste minuten van deze film het best te omschrijven. In een klei-animatiefilmpje zien we hoe een vrouw wordt gescheiden van haar minnaar, om vervolgens op brute wijze verkracht te worden. Voor een extra smeuiig effect, zowel letterlijk als figuurlijk, zijn haar lichaamsgaten voorzien van een flinke hoeveelheid ketchup, of een daarop gelijkende substantie. Welkom in de wereld van regisseur Khavn. De rest van de film is overigens niet minder bizar. IJkpunt van de film is een gezin: the family that eats soil. Nooit eten ze iets anders, of het nou avond, ochtend of middag is. De camera volgt steeds een ander gezinslid. Zo zien we onder andere de dochter des huizes ruw genomen worden. Ze smeekt om medelijden, maar het mag niet baten. Haar kwelgeest gaat gewoon door. Net wanneer het medelijden van de kijker uitgebreid de kop op steekt, neemt de camera een andere positie in: het meisje is helemaal alleen in de kamer. Naakt, bewegend en smekend, maar helemaal alleen. Zeker is dat Khavn een film heeft gemaakt die niet snel uit je hoofd zal verdwijnen. (Marije Sietsma)

My Summer Of Love

(Pawel Pawlikowski • Engeland, 2004)

Soms vraag je je af waarom films de titel hebben die ze hebben. Bij My Summer Of Love bestaat hier geen moment twijfel over. De hele film straalt zomer uit en ja, ook liefde. De hoofdpersoon heeft zelfs een gezicht vol sproeten en prachtig oranjerood haar. Al bij een eerste blik op haar kun je niets anders dan ‘zomer’ denken. Of lente misschien. De film speelt zich af op het platteland van Yorkshire, waar het tiendermeisje Mona samen met haar broer Phil leeft. Ouders heeft ze niet meer en ook van haar broer vervreemdt ze steeds meer sinds hij als herboren christen uit de gevangenis kwam. Dan ontmoet ze Tamsin. Hoewel de twee meisjes nauwelijks meer van elkaar kunnen verschillen, ontstaat er al snel een hechte vriendschap. Een vriendschap die langzaam maar zeker overgaat in liefde. Het acteerwerk van hoofdrolspeelsters Emily Blunt en Natalie Press is overtuigend en ook de manier waarop regisseur Pawel Pawlikowski het geheel in beeld brengt is schitterend. Desondanks is My Summer Of Love een film als een zomerliefde: mooi en leuk om even mee te maken, maar zonder al te veel inhoud en diepgang. Een plezierig tussendoortje, niet veel meer. (Marije Sietsma)

Pusher II

(Nicolas Winding Refn • Denemarken, 2004)

Met een hoofd als dat van Mads Mikkelsen kun je haast geen andere rol spelen dan die van een skinhead. Een kleine Google-actie maakt duidelijk dat hij ook best heel sympathieke personages heeft gespeeld, maar na het zien van Pusher II is het moeilijk je dit voor te stellen. Mikkelsen speelt Tonny, een niet al te slimme crimineel die na dertien maanden uit de bak komt. Vastbesloten zijn leven anders te leven dan hij tot nu toe deed, doet hij zijn uiterste best respect en waardering van zijn vader te krijgen. Helaas zit het hem niet echt mee. Hij maakt steeds de verkeerde keuzes en wat hij ook doet, zijn vader (één van de grootste gangsters van de stad) blijft hem zien als een onbenul. Als klap op de vuurpijl blijkt hij ook nog eens vader te zijn geworden. Pusher II is een film vol vaart waarin een wereld vol drugs, geweld en seks overtuigend wordt neergezet. Vooral Mikkelsen dwingt met zijn vertolking van Tonny grote bewondering af. Het einde bevat een kleine teleurstelling. Hier zwicht regisseur Nicolas Winding Refn toch voor het sentiment, maar dat maakt hij vast weer goed met Pusher III, die nog dit jaar in Denemarken zal verschijnen. (Marije Sietsma)

Clean

(Olivier Assayas • Frankrijk/Engeland/Canada, 2004)

Te toegankelijk, dat is het commentaar van veel ‘kenners’ op deze film van Olivier Assayas. Een ietwat onzinnig verwijt, want waarom zou het per definitie slecht zijn wanneer een verhaal te begrijpen is voor veel mensen? In Clean draait alles om de rol van Maggie Cheung, de actrice die onder andere te zien was in In The Mood For Love. Emily, een verslaafde weduwe van een rockster, probeert haar leven op orde te krijgen. Een baan, onderdak en vooral geen drugs meer. Haar grootste en misschien wel enige motivatie hiervoor is het terugkrijgen van haar zoontje. Assayas schreef de rol speciaal voor Cheung en dat is duidelijk te merken. Hoewel haar personage behoorlijk egocentrisch is, weet hij tegelijkertijd ook heel goed haar kwetsbaarheid vast te leggen. Dit alles in een werelds decor waar steden als Londen en Parijs, en vooral ook muziek, een belangrijke rol spelen. Eigenlijk is er slechts één echt minpuntje te bedenken, en dat is de snelheid waarmee zoonlief overstag gaat wanneer ze elkaar eindelijk ontmoeten. Beschuldigt hij haar eerst nog van het vermoorden van zijn vader, niet veel later is alles weer koek en ei. Alsof op het eind van de film ineens een vleugje Hollywood voorbij komt waaien. (Marije Sietsma)

Demi-Tarif

(Isild Le Besco • Frankrijk, 2004)

Zeven, acht en negen zijn de kinderen in deze film. Door hun moeder in de steek gelaten brengen ze hun dagen door in de straten van Parijs. Alle drie hebben ze een andere vader, maar geen van hen speelt een rol in hun leven. De drie rijden zwart in de metro, glippen stiekem een bioscoop binnen en om aan eten te komen gaan ze proletarisch uit eten en stelen ze. Van een echt verhaal kun je niet spreken bij Demi-Tarif. Regisseuse Isild Le Besco laat de beelden zien alsof het om een documentaire gaat. Dit idee wordt versterkt doordat de vrouwelijke voice-over commentaar geeft alsof ze na jaren terugkijkt op haar eigen jeugd. Zwak punt aan de film is de keuze voor de slechts gedeeltelijk vertaling. Alleen de voice-over stem wordt ondertiteld. De gesprekjes en het gekibbel tussen de kinderen, hoe onbeduidend ook, blijven voor de niet-Fransspekenden onder ons onbekend. Alsof iemand anders (Le Besco? de ondertitelaars?) voor ons beslist wat wel of niet de moeite waard is om te horen. (Marije Sietsma)

The Hunter

(Serik Aprymov • Kazachstan, 2004)

Regisseur Aprymov werd geboren op de Kazachstaanse steppe, en het landschap van zijn kindertijd keert vaak terug in zijn films. The Hunter is het verhaal van een twaalfjarige jongen, enige zoon van een alleenstaande, vrijgevochten moeder. Terwijl een passerende jager met zijn moeder de nacht doorbrengt, vernielt de jongen de winkel van het bergdorp. Om de jongen uit de handen van de politie te houden, neemt de jager hem mee de bergen in en wijdt hem in in het nomadenbestaan. De beelden van het woeste berglandschap en de uitgestrekte steppen zijn verstild en overdonderend, de portretten van de bergbewoners warm, ontroerend en menselijk. De geheimzinnige natuurwetten die het leven in de wildernis regeren dwingen respect af. Aprymov houdt van westerns – en dat is te zien – maar zijn beeld van een mens die zijn weg zoekt in een wijdse wereld is veel genuanceerder en mystieker. De jongen leert niet alleen een jager te zijn, maar wordt ook een man, een ‘mens met een warme adem’. Een verhaal van een initiatie, een wonderlijk sprookje dat het met gemak zonder enige kunstgreep kan stellen. (Ellen op de Weegh)

El abrazo partido

(Daniel Burman • Argentinië/Spanje, 2004)

Ariel, een jongen van begin twintig, is op zoek naar een uitweg uit zijn saaie, weinig toekomstperspectief biedende leventje. Zijn moeder heeft een lingeriezaakje in een klein winkelcentrum in Argentinië en zijn broer leeft van de in- en verkoop van allerhande gadgets. Ariel zelf doet niet erg veel. Zo nu en dan helpt hij zijn moeder in de winkel. Verder slijt hij zijn dagen met pogingen een Pools paspoort te krijgen; volgens hem dé uitweg naar een beter leven in Europa. El abrazo partido schetst een kleurrijk beeld van de kleine gemeenschap die het winkelcentrum vormt. Een gemeenschap waarin iedereen elkaar al jaren kent (met uitzondering van de teruggetrokken Koreaanse eigenaars van een feng shui-winkeltje) en waarbij iedereen een belangrijk deel uitmaakt van elkanders leven. Mooi is de manier waarop Ariel omgaat met de onverwachte terugkeer van zijn vader. Een man die hij nooit gekend heeft omdat deze vlak na zijn geboorte vertrok om te vechten in de Yom Kippur-oorlog. Hoewel de kennismaking tussen de twee eenvoudig aanleiding zou kunnen geven voor een sentimenteel clichématig drama, weet regisseur Daniel Burman dit vakkundig te omzeilen. Een mooie, kleine film is het resultaat. (Marije Sietsma)