Een boek ellende

Nathalie Huigsloot (rechts op de foto, met dank aan tvbabes.com) is vooral bekend als televisiemaakster volgens de omslag van het boek. Ze bedacht en presenteerde twee televisieprogramma’s en werkte samen met tal van bekende personen van vooral de commerciële omroep. Miss America is haar debuut, maar eerlijk gezegd had ze het beter in haar computer kunnen laten staan. Het verhaal draait om televisiemaakster Madelief, die in New York is omdat haar vriend voor zijn advocatenkantoor gestationeerd werd. Zijzelf is gaan werken als productieassistent van de nare televisiecorrespondent Lex Oosterboer. Het boek is een soort ontwikkelingsroman, waarin de hoofdpersoon er met vallen en opstaan achter komt hoe te overleven in de keiharde wereldstad. Uiteindelijk loopt alles in de soep, maar komt het daarmee tegelijk goed. Tussen de introductie en het slot worden tussen het verhaal van Madelief door aaneengesloten anekdotes verteld over haar werk voor Lex Oosterboer en soms heel raar getimede flashbacks naar haar jeugd.

Fictieve autobiografie

Huigsloot wil de lezer doen denken dat Miss America een roman is. De geoefende lezer, en ook hij die de flaptekst heeft gelezen, komt er echter al snel achter dat de figuren in het boek wel veel gelijkenis vertonen met bestaande personen. De naam Madelief van de hoofdpersoon lijkt verdacht veel op Nathalie en als de schrijfster het heeft over Lex, de “gay Nazi presenter from Holland”, en je op de achterkant leest dat Huigsloot heeft gewerkt voor Amerika-correspondent Max Westerman, dan gaan de alarmbellen keihard rinkelen. De levendige beschrijvingen van het leven in New York zijn duidelijk ontleend aan de werkelijkheid. Toch vraag je je af waar de grens tussen feit en fictie ligt. Een ontmoeting met Alexandra Kerry, dochter van John, lijkt wel heel ver gezocht, maar is niet helemaal onwaarschijnlijk. De smeuïge ‘smut’ die Huigsloot over Max Westerman en andere Nederlandse coryfeeën vertelt (en van wie Huigsloot het kennelijk wel aandurft de werkelijke namen te gebruiken) en die geheid wél waar is, zorgt er voor dat het boek nog enigszins draaglijk is.

Basisschoolstijl

Miss America is namelijk een draak om te lezen door de verschrikkelijke schrijfstijl van Huigsloot. Zinnen die langer zijn dan een woord of tien zijn schaars en komma’s zijn helemaal taboe. Je zou deze stijl ‘snel’ kunnen noemen, misschien ‘actief’ – de gestresste kip die Madelief in het boek is wordt hierdoor wel passend vorm gegeven – maar hoogstwaarschijnlijk is het een enorme tekortkoming aan literair talent bij de auteur. In de loop van het boek verbetert het eerst, maar dan moet je toch wel eerst 50 pagina’s tenenkrullende zinnen doorlopen. Daarna is de ellende die Madelief doormaakt wel grappig, maar de stijl maakt dat je het boek toch met tegenzin uitleest.