Het oog wil ook wel eens wat

Er zitten enkele onvergetelijke momenten in l’Autre. De letterlijk doodse stilte bij beëindigen van het leven van de ene foetus is zo’n moment. Hier worden spanning, emotie en afschuw op zo’n krachtige manier gecombineerd dat de rillingen over je rug lopen. Een ander moment van poëtische schoonheid is wanneer de bewoners van de werkplaats een levende kerststal als toneelstuk op gaan voeren. De verklede geestelijk gehandicapte mannen stralen een hele surrealistische, dromerige sfeer uit die doet denken aan videoclips van Sigur Ros. Op momenten als deze bewijst regisseur Mariage dat hij op de juiste momenten de juiste snaar weet te raken.

Geen enorm budget

Zoals zoveel Franstalige films is l’Autre een redelijk interessante film, eentje waar je nog even over nadenkt en die je nog even onthoudt. Maar ook zoals zoveel Franstalige (of: buiten Hollywood gemaakte) films is l’Autre niet echt bijzonder te noemen: filmisch en technisch is de film vrij kaal en saai. Vaak wordt dit toegeschreven aan de afwezigheid van budgetten van Hollywoodgrootte, maar Comme une image, een andere film uit het Cinepremieres-programma, bewijst dat je geen enorm budget nodig hebt om een film er stilistisch mooi uit te laten zien.

Het oog wil ook wat

Bij sommige films staat de afwezigheid van schoonheid bij de stijl in dienst van het verhaal (The Blair Witch Project, het begin van Saving Private Ryan, Rosetta) en dan is het niet meer dan terecht dat hiervoor gekozen wordt. Maar te vaak wordt dit aangegrepen als een gemakzuchtig excuus om een film filmtechnisch niet uit te werken, heb ik het idee. l’Autre is zeker geen slechte film maar laten we eerlijk zijn, het oog wil ook wel eens wat. En te veel filmers vergeten dit nog wel eens.