Een nacht uit het leven van de stad (John Buijsman)

Het decor is sober, maar hierdoor juist effectief. Het is een backdrop met een grauwe foto van de Rotterdamse skyline, genomen op een regenachtige dag vanaf de Maaskant. Het doek verkleurt naarmate de verhalen vorderen, van zwart-wit naar rood en steeds donkerder. De nacht valt. De verhalen gaan volgens de publicaties over het nachtleven. Ik hoor en zie daar weinig van terug. Het nachtleven van de stad speelt geen rol. Wel ademt de voorstelling een rokerige jazzclubsfeer uit. Er staat een piano, een jazzband, een fles wodka, een cafétafel en er worden veel sigaretten gerookt. De inhoud van de vertellingen zijn wel donker en somber. Deze ademen een nachtelijke sfeer uit, maar gaan niet specifiek over het nachtleven. Voor mij voelt het typisch Rotterdams aan. Het is moeilijk daar een vinger op te leggen. Ik ben zelf opgegroeid in die stad en het is een soort gevoel dat volgens mij alleen Rotterdammers snappen. De humor, de levenshouding, het nuchtere en relativerende, maar ook het ontnuchterende en sobere.

Verhalen over het leven

De pure monologen vervallen nooit in melodrama, het blijft ingetogen en wordt niet sentimenteel of overdreven. Dit inhouden van woede en frustratie is knap en gedoseerd gespeeld. Het maakt het spannend, het kruipt onder je huid. Mensen in de zaal gniffelen en weten niet of ze om de situatie moeten huilen of lachen. Het is echt. De vijf monologen zitten vol openheid en worden zonder gêne verteld. Het zijn eerlijke verhalen over het leven, over het ouder worden en over herinneringen. Over fouten, verloren liefdes en lust. Over relaties en de kleine tegenslagen in het leven die je echt nekken. Een man die de passie met zijn vrouw kwijt is en vreemdgaat. Hij houdt duidelijk nog van zijn vrouw, maar het gaat gewoon niet meer. Een verhaal over een gefrustreerd echtpaar dat geen kinderen meer kan krijgen. Over een jongetje dat van zijn vader de belofte krijgt dat als hij oud genoeg is ze samen naar de hoeren zullen gaan. En diezelfde jongen die uiteindelijk zelf naar de hoeren gaat. Ten slotte een pathetische oude socialist die al bibberend in zijn ondergoed op zijn leven terugkijkt.

Sterke acteur

Hoewel de verhalen aangrijpend zijn, staan ze ver van me af, misschien ook omdat ze met een zekere afstandelijkheid worden gebracht. John Buijsman is een sterk acteur die al deze personages aangrijpend, realistisch en nooit overdreven neerzet. Ook zit er een zekere zwarte humor in waar ik van hou. Het zingen tussendoor hoeft van mij alleen niet zo. Ik vind Buijsman geen groot zanger en het Engels is niet al te best. De begeleidende jazzmuziek is wel erg mooi en sfeerversterkend. Melancholisch en somber neemt iedereen afscheid van de personages en loopt de nachtelijke stad in.

Een nacht uit het leven van de stad is nog te bezoeken tot 29 januari 2005.