Zita Swoon

Misschien wel. Het album is zeer toegankelijk en qua thematiek toch heel persoonlijk. Ook de tijd van het jaar dat we ze op de Nederlandse podia en in de schappen van de platenzaak aan kunnen treffen is uitermate goed gekozen: Zita Swoon heeft met dit album de ideale soundtrack voor de herfst gemaakt. Het is dan ook genieten tijdens hun tour door Nederland. Zalig om na een natte herfstige tocht naar het intieme Desmet theater in Amsterdam in de warme klanken van Zita Swoon te worden gedompeld.

Schoon

Er is veel veranderd in de bezetting sinds hun vorige album, Life = A Sexy Sanctuary. Bassist Thomas Desmet speelt nog wel mee op het album, maar is inmiddels vervangen door Bart van Lierde (Zornik), zodat hij zich kon bezighouden met zijn band Think of One. Ook gitaris Bjorn Eriksson is zich nog voor de release van het album meer gaan richten op zijn eigen project Maxon Blewitt. Tom Pintens is vervolgens achter de piano vandaan gehaald en speelt nu gitaar. De vrijgekomen plek achter de piano is opgevuld door Joris Caluwaert. Apart aan de formatie is ook het ontbreken van een drummer. In plaats daarvan beschikt Zita Swoon nu over twee percussionisten: Aarich Jespers en Kobe Proesmans. Tenslotte geven drie Afrikaanse achtergrondzangeressen Zita Swoon een soulvol tintje. Voorman Stef Kamil Carlens heeft de touwtjes nog altijd stevig in handen waardoor Zita Swoon is zoals we ze kennen: Belgisch en mooi, ofwel ‘schoon’.

Intiem

De bezetting is niet het enige waaraan gesleuteld is. Nieuw zijn de Franse teksten bijvoorbeeld. De intrede van vier Franstalige liedjes is een bewuste keuze van Carlens. Op deze manier hoopt hij meer publiek in Frankrijk te veroveren. Een ouderwets klinkende chanson als De quoi a besoin l’amour (een duet met de Franse zangeres Axelle Red) geeft het album een hele oorspronkelijke klank. Ook de warme soul draagt bij aan dit effect, waarvan het openingsnummer Me And Josie On A Saturday Night een goed voorbeeld is. A Song About A Girls is ook serieuzer dan zijn voorgangers. Ondanks een bezetting van negen man hebben de liedjes een intiem singer/songwriter-karakter. Het ritme is vol en kleurig door het gevarieerd gebruik van percussie. Tikjes en roffeltjes combineren mooi met de strijkers en piano in het liedje Josiesomething. Die keuze voor vooral akoestische instrumenten is ook kenmerkend voor veel van de andere liedjes. Zelfs de blues van het Tom Waits-achtige nummer Remember To Withhold klinkt naturel, ondanks het gebruik van vele computereffectjes.

Meisjes

De thematiek is kenmerkend voor Zita Swoon. Carlens muze Josie komt weer veelvuldig voorbij en voor de rest gaan de liedjes voornamelijk over, de titel zegt het al, meisjes. 100 is bijvoorbeeld een onvervalst liefdesliedje. En hoewel het hele album heerlijk dromerig en verliefd klinkt, zijn sommige teksten veel grimmiger. Bijvoorbeeld Josiesomething. Maar heb je net een beetje dat fijne verliefde gevoel te pakken halverwege, hoor je opeens het intens verdrietige Sad Water. Maar melancholie hoort er nou eenmaal ook bij als je een verliefde plaat over meisjes maakt…

Ingetogen

Al met al een prima album. Reden genoeg voor een bezoekje aan een live-optreden. De presentatie van het nieuwe album was tweeledig. Eerst speelde het gezelschap 50 minuten voor een selecte groep gasten die zo gelukkig waren plaatsen te kunnen bemachtigen (het Desmet theater is niet zo groot). Na een korte pauze deden ze hetzelfde kunstje nog een keer, maar dan live op de radio. De eerste set was mooi ingetogen. We zien veel muzikanten die met elkaar een heel bescheiden, maar kleurig geluid voortbrengen van een hoge kwaliteit. Zita Swoon is een bijzonder schouwspel: de percussionisten hebben een hele grabbelton aan de meest vreemdsoortige voorwerpen voor zich liggen, waar ze veelvuldig gebruik van maken. De achtergrondzangeressen zijn wonderschoon, zowel om te zien als om te horen. Pintens trakteert iedereen uit het publiek op een doordringende blik om de intensiteit van de liedjes kracht bij te zetten en Carlens is ronduit meeslepend met zijn breekbare, hoge stem.

Mobiele telefoon

De grote verrassing van de avond is een stukje instrumentale filmmuziek waarbij Carlens niet werkeloos toekijkt, maar een soort felgekleurde kinderharmonicatoeter ter hand neemt, zonder ook maar aan de minste oprechtheid in te boeten. Op het moment dat er een zorgvuldig gecomponeerde stilte in de muziek valt, gaat een mobiele telefoon af in het publiek. Eerlijk toegeven, dat klonk niet eens zo gek. Het liedje zelf was toch al rijkelijk gevarieerd en experimenteel van instrumentkeuze. Op dit incident na was het publiek gedurende de hele set ademloos stil aan het genieten. En zo verliefd als de muziek klonk, zo verliefd deden ook de stelletjes in het publiek met elkaar. Die boodschap was snel overgebracht.

De tweede set speelde Zita Swoon toch een stuk intenser, alsof het radiopubliek moeilijker te doordringen was dan het publiek in de zaal. Het was in ieder geval zeker niet saai om dezelfde liedjes nog een keer langs te horen komen. Enfin, we zijn blij dat Zita Swoon weer terug is en op deze prachtige plaat en het heerlijke optreden kunnen we de hele herfst teren. En een koude winter ook nog wel.