“Heb geen angst, ik ben het”

Heden Soup! van de Wim Helsen is een snel en onvoorspelbaar spel. Hij won de Neerlands Hoop Cabaretprijs. Dat deze Belg er met deze Nederlandse prijs vandoor is gegaan vind ik volkomen terecht. Helsen is uniek en zijn show zit heel knap in elkaar, maar daar kom je pas achter nadat je een paar keer op het verkeerde been bent gezet. Hij levert geen kritiek op de huidige samenleving, zoals de meeste cabaretiers. Hij voert het publiek mee in de belevingswereld van een labiele man, die zowel creepy is als charmant. En aandoenlijk, door zo lekker dwars en verwonderd te zijn als een klein kind. Hij speelt zijn rol met ernst en verve en daarom overtuigt hij in geheel eigen stijl.

Soep in een buskot

De eerste tien minuten van zijn optreden ben ik een beetje in de war. Waar wil hij toch heen? Het is allemaal zo richtingloos. Het duurt even voor ik zijn humor oppik; het is allemaal wel erg absurd. Helsen vertelt verhalen, hele bizarre verhalen. Het centrale verhaal gaat over zijn heilige doel in het leven, namelijk het vinden van een vrouw met behulp van soep. Ja, soep! Iedere dag gaat hij naar een buskot om vrouwen soep te voeren uit zijn thermos. Wim doet geen balletjes in zijn soep, maar gehaktlettertjes. Deze letters in de juiste volgorde opgegeten vormen een gedicht. De vrouw die ze in deze volgorde eet zal razend verliefd op hem worden.

Flapperende schaamlippen

Terwijl hij dit verhaal vertelt, zetten allerlei bizarre hersenkronkels hem op een zijspoor. Wim Helsen is verongelijkt en verbaasd over zaken waar niemand anders zich druk over maakt. Deze verontwaardiging brengt ons bij vreemde, grappige en soms grove monologen over de seksloze Koningin Fabiola, Neanderthalers in busjes zonder contactsleutels, honden met lange tongen (“nee geen poedels, want dat zijn mini-lama’s”), Maria’s ontheiliging (“het was toch een moeder van niets”), De Wijzen uit het Oosten (“wat moet baby Jezus nou met mirre en wierrook?”), ABBF (“want ze heten toch Agneta, Benny, Björn en Frieda?”) en flapperende schaamlippen.

Moefie Moefie

De zaal is niet echt enthousiast en de cabaretier krijgt weinig respons. Op een paar schaterlachen na blijft het behoorlijk stil. Ik ben zelf ook wel wat teleurgesteld en heb niet vaak heel hard moeten lachen. Het blijft meer bij grijnzen. Op een gegeven moment wil Helsen dat de zaal hem liefkozend toeroept met de kreet: “Moefie, Moefie.” Het duurt heel lang voor het grootste deel van de zaal meedoet met deze roep van affectie.

Alles op zijn plek

Ondanks alles weet hij toch anderhalf uur te boeien. Alleen die gekke dans ergens in het midden haalde de vaart uit de show. Het had ook nergens mee te maken. Misschien was dit de pauze? Heden Soup! is volkomen dwaas en schijnbaar onsamenhangend, maar aan het einde vallen heel slim alle stukjes bij elkaar. Dit is heel knap gedaan. Alle bijverhalen en –personen krijgen een plekje. Ik heb het gevoel dat ik hem opeens snap. Maar over één ding tast ik nog in het duister: waar kwam dat schaap nou vandaan?

Heden Soup! is nog te zien tot 22 december 2004.