De weg naar de grens van verveling is lang

De mannen van the Bees komen van het afgelegen eiland Wight, dat aan het eind van de jaren ’60 muzikaal gezien beroemd werd door het illustere Isle of Wight-festival (dat overigens sinds een aantal jaren weer georganiseerd wordt). Toentertijd verzorgde onder andere Jimi Hendrix aldaar een befaamd geworden optreden. Dat festival heeft waarschijnlijk de tijd op het eiland stil gezet. Althans de tijd op de klokken bij de heren van the Bees thuis. Want de mannen brengen, zoals ze dat ook deden op hun primitief opgenomen en Lola da Musica-waardige debuut, een lekkere mengelmoes aan stijlen uit de tijd van het beroemde festival.

Mengelmoes van stijlen

Het album rust op de genialiteit van Steve Winwood en op een basis van beatmuziek, zoals je die kent van bands als the Beatles, Herman’s Hermits en the Yardbirds. Vanuit deze basis, die overigens het beste tot uiting komt in This is the Land en het fantastische One Glass of Water, maken The Bees uitstapjes naar andere stijlen. Zo hoor je Booker T & the MG’s in het instrumentale The Russian en the Byrds in de opener These Are the Ghosts. Je herkent zelfs een beetje vroege ska en funk terug in het swingende en aanstekelijke Chicken Payback en de invloed van de inventievere Motown-soul in I Love You en The Start.

Blinkend lichtpuntje

Omdat er verschillende stijlen langskomen, de bandleden steeds van functie wisselen binnen de band en het hammondorgel veelvuldig aanwezig is, krijg je het idee dat je naar een verzamelplaat uit de jaren ’60 en ’70 zit te luisteren. Daarom duurt het lang voordat je de grens van de verveling hebt bereikt. Dat maakt The Bees tot een blinkend lichtpuntje binnen de herhalingshausse van de laatste tijd. The Bees maken zichzelf de moeite waard.