Therapy? live

Even na kwart over 8 komen opeens 3 piepjonge jochies het podium oprennen met gitaren in de hand. De eerste gedachte bij het zien van dit stel jonge honden: gemiddelde leeftijd misschien 16? Vast niet ouder.
Dan betreedt een heel lief, klein, iets mollig, blond meiske het podium, en opeens wordt iedereen die tegen het podium stond een meter achteruitgeblazen door het enorme volume wat de gitaristen van Defenestration samen weten te produceren. En meteen daarna volgt een enorme grunt uit de keel van het zo lief ogende meisje! Iedereen is geschokt (op een enkeling na die de band schijnbaar al kent).
Met een overweldigende power brengt de band een achttal snelle punk-rock-achtige nummers, waarbij de zangeres afwisselend zingt en grunt. De gitaristen rennen over het podium en het meisje ijsbeert er wat tussendoor. Je zit je constant met een ontzettende big smile af te vragen hoe ze het in hemelsnaam volhouden niet te botsen! En uiteindelijk gaat het inderdaad een paar keer mis.
Het publiek wordt niet echt opgewarmd, de enige actie die er is zijn een paar knikkende hoofden en tikkende voeten op de maat van de muziek.

“You’re pretty bad!”

Maar dan komt het echte werk. Om half tien komt Therapy? op. Zanger/gitarist Andy Cairns verklaart dat ‘it’s good to be back in Holland Utrecht!!’ en dan barst het geweld los.
Opener is de nieuwe single Gimme back my brain van het nieuwe album Shameless, die enthousiast door het publiek wordt ontvangen (was het eerst nog zo heerlijk rustig vooraan, nu wordt men helemaal platgedrukt tegen het podium). Met een flink volume en nog meer kracht raggen de heren er lustig op los, balancerend op de versterkers. De hits als Stories, Diane en Church of Noise worden afgewerkt, maar een groot deel van de set is afkomstig van het nieuwe album. Natuurlijk zitten er wat oudere, maar zeer populaire nummers tussen zoals Teethgrinder van het eerste Therapy?-album Nurse uit 1993.
Bij een aantal nummers speelt gitarist Martin McCarrick elektrische cello, onder andere in Diane, wat een langzame, zware en logge versie wordt van de hitsingle. De hele zaal schreeuwt mee met de tekst en iedereen is even verlost van het grote aantal stagedivers dat Tivoli die avond rijk was. Als er per ongeluk een stagediver op het podium staat als nét een nummer is afgelopen en hij toch springt, krijgt hij wat grappige opmerkingen naar zijn hoofd geslingerd van bassist ‘Reverend’ Michael McKeegan: ‘it’s a crime to stagedive when there’s no music’, en tot overmaat van ramp mislukt de poging van de jongen jammerlijk wanneer hij niet wordt opgevangen. De heren van Therapy? hebben lol en zingen in koor ‘You’re pretty bad!’. Het publiek vindt het allemaal fantastisch.

Surfen

Na 16 nummers vinden ze het welletjes en ze gaan weg. Maar iedereen verwacht meer, en er komt meer. De eerste toegift bestaat uit 3 nummers. Ze gaan weer af, maar iedereen verwacht nog steeds meer! En er kwam nog meer. De tweede toegift, 2 nummers lang waarop iedereen nog even uit zijn dak gaat en alle crowdsurfers nog één keer willen. Aan het eind van het laatste nummer Nowhere (van het succesvolle album Troublegum uit 1994) springen drummer Graham Hopkins en McCarrick ook het publiek in en als deze laatste lachend over komt ‘surfen’, schreeuwend dat ze hem nodig hebben backstage, is het optreden helemaal op zijn eind.