Videotapes op een schijfje
Het is zo jammer dat sommige dvd-makers nog steeds denken dat een schijfje niet veel meer is dan een platte en ronde videoband. Er worden nog steeds dvd’s op de markt gebracht waarop alleen de film staat. En dat terwijl we aan de andere kant doodgegooid worden met leerzaam audiocommentaar, lachwekkende bloopers, diepzinnige documentaires en andere leuke extra’s. Een dvd met ‘niks’ erop kan haast niet meer. Langzaamaan dringt dat ook tot distributeurs door. Er duiken steeds vaker trailers, featurettes en behind the scenes op. Het gaat de goede kant op. Als nu de kwaliteit van het gebodene ook nog beter wordt, kunnen we met gerust hart een punt zetten achter deze rubriek: videotapes op een schijfje.
~
Made
(Indies)
John Favreau (2001)
Best leuke misdaadkomedie, waarin eigenlijk maar heel weinig gebeurt. Twee vrienden, de een zwijgzaam (John Favreau) en de ander bijzonder rad van de tongriem gesneden (Vince Vaughn), worden naar New York gestuurd om zich daar voor te doen als doorgewinterde mafialeden. Het verhaal is dun en actie is nauwelijks te bespeuren, maar de karakters worden door de veel gesprekken driedimensionaler en levendiger dan in menig andere film van hetzelfde genre. Vince Vaughn praat veel te veel en veel te snel, en Famke Janssens rol van moeder-slash-stripper is veel te klein, maar desondanks is Made een heel aardige mafiakomedie.
Extra’s: trailer, fotogalerij, biografieën.
One Hour Photo
(Fox)
~
Magistrale thriller, die je vanaf de eerste tien minuten al bij de strot pakt vanwege het unieke personage van fotolaborant Sy Parrish (briljant gespeeld door Robin Williams). Regisseur Mark Romanek en zijn cameraman Jeff Cronenweth (ook van Fight Club) pakken de film met de zijden handschoentjes van een fotolaborant aan. De overeenkomsten tussen fotografie en cameravoering zijn hier treffend en briljant. Elke scène begint met scherpstellen, de camera beweegt nauwelijks en beperkt zich alleen tot in- en uitzoomen. De paar kleine minpuntjes (de wel erg goede kwaliteit van de familiekiekjes aan Sy’s muur bijvoorbeeld) zijn bij lange na niet sterk genoeg om het eindoordeel te beïnvloeden: een absoluut meesterwerk.
Extra’s: geen.
Bully
(A-Film)
~
De nihilistische kids uit Larry Clarks universum (zie bijvoorbeeld Kids) voegen dit keer moord toe aan hun leefwereld die doordrenkt is van seks en drugs. Clark loodst ons zijn wereld binnen door middel van een overdosis aan blote tieners, pijnlijke seks, stoere taal en onhandige naïveteit, wat in het begin een beetje te veel van het goede lijkt, maar gaandeweg de toon blijkt te zetten voor de rest van het verhaal. Verrassend genoeg wordt de – op feiten gebaseerde – film daardoor steeds beter. Hoogtepunt is de moordscène, waarin de kinderen dan toch doen wat ze zelf niet eens voor mogelijk hadden gehouden.
Extra’s: trailers, fotogalerij, biografieën, korte en oppervlakkige interviews met regisseur en cast.
Killing me Softly
(RCV)
~
De eerste helft van deze “erotische thriller”, naar het boek van schrijversduo Nicci French, is intelligent, spannend en best wel sexy dankzij een veelvuldig halfblote Heather Graham. Een bergbeklimmer met een getroubleerd verleden eist absolute overgave van zijn nieuwe vrouw. Dat beangstigt haar, en gaandeweg komt ze erachter dat de vorige vrouwen van haar nieuwe man op raadselachtige wijze zijn verdwenen. Killing me Softly kent goede momenten, maar het is jammer dat de goedkope en publieks-onderschattende ontknoping de zorgvuldige opbouw teniet doet.
Extra’s: trailers, fotogalerij, promotiefilmpje (onder de naam ‘featurette’) en korte behind the scenes
Life as a House
(RCV)
~
Life as a House beweegt zich meerdere malen richting de verkeerde kant van de lijn die emotie scheidt van melodrama, maar weet daar toch steeds binnen te blijven dankzij de goede acteurs (vooral Kevin Kline als stervende vader) en de verschillende zijsprongetjes die het verhaal maakt. Opstandige puberzoon Hayden Christensen draait mee in de wat stereotiepe wereld van zarte kleren, zwarte haren, zwarte make-up en zwarte muziek. Zijn vader (Kline) verplicht hem de zomervakantie te spenderen aan het bouwen van een nieuw huis. Cliché’s liggen op de loer, maar gelukkig druipt het ‘elkaar leren kennen’ er niet vanaf. Leuke rollen zijn er verder voor Jena Malone en Mary Steenburgen als lief buurmeisje en sexy buurvrouw.
Het leek erop dat er een aantal scènes uit de film was geknipt, omdat we soms wel erg abrupt wisselden van scène. Zonder de voice-over aan het eind was de film nog een beetje beter geweest, maar dan hadden de Amerikanen het vast weer niet gesnapt.
Extra’s: geen
Human Nature
(A-Film)
~
Er is iets goed mis met deze film; een script van Charlie Kaufman, een handvol prima acteurs en “grote belofte” Michel Gondry achter de camera en toch levert de film niet meer dan een paar gniffeltjes op. Zelfs een scène waar ik in de trailer hardop om moest lachen, blijkt niet eens een beetje leuk te zijn. Ik weet niet waar het fout is gegaan, want het script bevat een paar goede (hoewel niet erg subtiele) ideeën, maar het wil vanaf de eerste minuut maar niet lukken om enige vorm van interesse voor de personages op te wekken, laat staan mee te leven of om grapjes te moeten lachen. Het ligt mogelijk aan de stereotypering van de personages: de overpreciese wetenschapper die steeds faalt, de zwoele assistente, de wildeman die keurig Engels spreekt en de leuke vrouw met een huidprobleem. Een zware teleurstelling.
Extra’s: reclamefilmpje onder de naam ‘featurette’, trailer, filmografie.
