Atlantis: The Lost Empire

De slag om de kijker

Disney slaat een nieuwe weg in en dat is in Atlantis heel goed te zien. De zwalkende studio probeert alles om de kijker weer naar het product Disney te lokken, want sinds Dreamworks met Antz bewees dat ook zij animatie kunnen maken, heeft Disney opstopper na opstopper moeten incasseren, met het daverende succes van Shrek (ook Dreamworks) als allesbeslissende links directe. Disney is de gave kwijt en dat doet pijn. En de trouwe Disney-adept weent bij het zien van het stuurloze schip.

Toch kruipt Disney langzaam uit het dal. Omdat de maatschappij elk jaar een film uit moet brengen zijn de twijfels en wanhoopsdaden goed te zien. Disney worstelt niet alleen met zichzelf, maar ook met de deadline en dat maakt de films niet beter, maar het vernieuwingsproces wel zichtbaar. En dat proces geeft hoop.

Nieuwe koers

Met Atlantis leveren regisseurs Trousdale en Wise een aardig plaatje af, maar het niveau van hun vorige prent, The Hunchback of Notre Dame halen ze maar net, om van hun succesfilm Beauty and the Beast maar niet te spreken. Atlantis heeft een paar fijne momenten. Ze zijn op een paar vingers te tellen, maar toch, er zit een duidelijke nieuwe koers in.

Disney richt zich van nu af aan op de markt van de volwassen animatiefilms. Dat betekent een verschuiving van lief en leuk naar actie en spannend. De personages van Atlantis schieten en slaan en verraden, en er sterven heel wat mensen, al blijft het bloed buiten beeld. Het blijft allemaal nog voorspelbaar wie het kwade genius achter de expeditie is en hoe het allemaal afloopt, maar dat zijn de Indiana-Jonesfilms ook. Atlantis is nog het best te vergelijken met een halfgelukte avonturen-pic.

De grappige sidekicks zijn nog niet gesneuveld en er lopen nogal wat verknipte figuren rond in Atlantis die voor de nodige humor moeten zorgen. Had niet gehoeven. Vier expeditieleden moeten nu allemaal grappig doen, terwijl de platte typetjes makkelijk samnegebundeld hadden kunnen worden in één beklijvend karakter. In een ware shootout bewijst elk zijn dapperheid en kwaliteiten, wat ook nog erg ouderwets Disney is, maar de ontknoping is een nieuw en anime-achtig spektakel van bovenaardse krachten en mystiek.

Getekende kettingroker

Het zal nog een tijd duren voordat Disney weer een echt goede avondvullende animatie, nieuwe stijl, aflevert. De tijd van Sneeuwwitje en The Lion King is inmiddels voorgoed voorbij. Films als The Emperor’s New Groove (Keizer Kuzco) moeten het kindervermaak worden, de jaarlijkse ‘classic’ zal een volwassen prent zijn.
Eén laatste nieuwigheidje, dat hoopvol stemt maar tegelijk ook vragen oproept: in Atlantis kun je Disney’s eerste getekende kettingroker ooit aanschouwen. Is dit een voorbode van de seks en drank en drugs die komen gaan, of heeft Disney het grote geld van de tabaksindustrie gewoon niet kunnen weerstaan? Volgend jaar weten we meer.