Bridget Jones’s Diary

Hugh Grant zegt fuck. Hugh Grant, die stijve, onberispelijke, irritant innemende Brit zegt fuck. En vaak ook. En zo onberispelijk is hij helemaal niet, want hij is er met de verloofde van iemand anders vandoor gegaan. Wie had dat gedacht!

In romantische komedies is de man vaak de stuntelaar, maar Bridget Jones draait de rollen om. Zij is degene die geen speeches kan houden, die zichzelf voor aap zet met karaoke en die haar gasten een diner met blauwe soep voorschotelt. Ze is al in de dertig, maar nog altijd vrijgezel. En dat terwijl zowel Hugh Grant als Colin Firth in haar onmiddelijke nabijheid navigeren. Dat vrijgezellenbestaan duurt niet lang meer.

Renée Zellweger speelt Bridget Jones, ruim 60 kilo, rokend, drinkend en dringend op zoek naar een partner. Bridget stelt zich aan de kijker voor middels een prachtige scène in pyjama op de bank, waar ze hartstochtelijk All by myself van Celine Dion playbackt. De toon van de film is gezet. In vlot tempo ontmoeten we Bridgets vrienden en leren we de twee potentiële partners kennen. De ene is Daniel, een geile uitgever, de andere is Mark, een nurkse advocaat. Raad eens wie Bridget uiteindelijk vast mag houden? Een heerlijk voorspelbaar einde, een echte vrijgezelle-dertigersfilm, maar bij vlagen zichzelf parodiërend en daardoor alleen maar sterker.

Colin Firth speelt in Bridget Jones’s Diary dezelfde Mark Darcy als in Jane Austens Pride and Prejudice, waar de film losjes op is gebaseerd. Renée Zellweger glimlacht lief als altijd, maar haar dikke kont en knappe Britse accent zijn een aangename variatie op haar rollen in Nurse Betty en Jerry Maguire. Zelfs Salman Rushdie speelt een een rol, die van eloquent schrijver. En Hugh Grant? Die zegt fuck!