Feis rapt de blues
Feis heeft een rauwe, zeer herkenbare stem. Zo iemand wil je voor een strofe op je plaat. Inmiddels heeft deze ideale gastrapper eindelijk zijn eerste soloplaat uitgebracht.
Zoals de titel al aangeeft, beweegt Feis zich muzikaal en tekstueel tussen het straatleven (hard van buiten) en kwetsbaarheid (gebroken van binnen). Niet zelden verenigt hij die schijnbare tegenpolen op bijna terloopse manier: ‘Niggers, ik ben bekaf’. Zijn opvallende stem bevindt zich ook ergens tussen doorleefd en aggressief, een beetje intimiderend zelfs. Met zo’n stemgeluid kun je luid je plaats in de scene opeisen, maar ook de blues rappen. Feis kiest vooral voor de laatste richting.
Melancholie op trapbeats
De invloed van de Canadese rapper Drake is duidelijk terug te horen. Drake wisselt harde bangers af met introspectief, R&B-gekruid werk. Die polen liggen bij hem echter verder uit elkaar dan bij Feis. Laatstgenoemde houdt het tempo laag en de sfeer donker. Zelfs de posse cut waarop zijn Eckte Eckte-homies op komen dagen, is weinig extravert; zeggen dat de beat niet bepaald uit de speakers knalt, zou een understatement zijn.
De beats zijn met zorg in elkaar gezet. De basis wordt steeds gevormd door drums en bas, met daarover een piano- of synthesizermelodie. Het zijn de details waar die beats mee aangekleed worden die de instrumentatie naar een hoger niveau tillen; let bijvoorbeeld op de zachte, woordloze stem-samples op ‘Applausje / Ik Weiger’. Opvallendere toevoegingen zijn saxofoon en autotune, die de nummers vaak een net wat voller geluid geven. Bovendien blijkt melancholie ook prima te gedijen op ratelende trapbeats, die voor een scherp randje zorgen.
Feestjes en zorgen
De knappe instrumentaties vormen het fraaie fundament voor Feis’ verhalen, die vaak over feestjes gaan, maar ook over de schaduwkanten van het leven. Het refrein van ‘Het Moment’ is illustratief: ‘Vannacht is het gezellig, de ochtend hebben we spijt / Die zorgen zijn voor morgen, alles komt op zijn tijd / Ik geniet van het moment’. #YOLO gaat vergezeld van een knagend gevoel in het achterhoofd. Helaas is Feis als tekstschrijver vrij wisselvallig. Zijn openhartigheid is soms indrukwekkend, en hij komt af en toe met hilarische zinnen aanzetten (‘Al die niggers om haar heen, ze voelt zich zo Sinterklaas’). Maar hij komt ook geregeld met rare zinnen aan als ‘Daar is de wc / Ik weet niet of er ook papier is’. De teksten zijn helaas minder gefocust en uitgekiend dan de muziek, en dat is toch jammer.
Feis is niet altijd even scherp, en Hard van Buiten Gebroken van Binnen kent zijn mindere momenten. Tegenover ijzersterke nummers als ‘Let Maar Niet op Mij / Baby van een Hoer’ en ‘Excuses’ staan momenten waarop Feis gewoon minder indruk maakt. Dan gaat het gebrek aan de meer extraverte nummers een beetje tegenzitten. Iets meer dan een uur muziek is voor Feis nu nog net iets te lang om over de gehele linie te blijven boeien, maar hij komt er wel.
