The Lord Of The Rings: The Fellowship Of The Ring
.
Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat de film niet als film te beoordelen is. Het is tenslotte een film, maar wat voor één! Om te beginnen is de film een visuele triomf. Aan elk beeldje van de film is te zien hoeveel tijd en liefde regisseur Peter Jackson en zijn team van ontwerpers, kunstenaars en vaklieden in de kleinste details hebben gestopt. De visuele effecten lopen naadloos over in de sets en landschappen en de acteurs zijn niet alleen perfect gekozen voor hun rol, de meesten zijn eenvoudigweg het personage dat ze spelen.
Tot zover niets nieuws, want het voorgaande heb je in alle recensies al kunnen lezen. Maar de film is niet perfect. Van kleine momenten waarin ik dacht: “dat had ik anders gedaan” (met als duidelijkste voorbeeld de scènes in het elfenkoninkrijk Lothlorien) tot grotere, meer structurele problemen is The Fellowship of the Ring niet het vlekkeloze meesterwerk waar de meeste fans op hadden gehoopt.De – overigens bloedmooie – soundtrack van Howard Shore wordt in de film te veel gebruikt waardoor er op den duur een overkill ontstaat. Vrijwel elke regel dialoog is voorzien van muziek, en de momenten waarop het stil is voelen aan als pauzes tussen twee CD-tracks.
Een ander probleem is het tempo van de film. De meeste scènes volgen elkaar in sneltreinvaart op waardoor er te weinig tijd wordt genomen voor de relaties tussen verschillende personages. Degenen die daar het meest onder te lijden hebben, zijn de hobbits Pippin en Merry en het tweetal Legolas en Gimli. Maar dit zal in volgende twee delen vast opgelost worden, aangezien deze personages nog een grote rol zullen spelen in het verloop van de rest van het verhaal.
De klok is weer begonnen met aftellen; nog drie maanden voor we de eerste trailers van deel twee, The Two Towers, kunnen verwachten, nog twaalf maanden voordat we kunnen zien hoe het verder gaat met onze helden.