Fight Club

De naamloze verteller van Fight Club is een door slapeloosheid geplaagde man die praatgroepen voor (ongeneeslijk) zieke mensen bezoekt in de hoop de sleur uit zijn leven te verdrijven. Hij hoopt hiermee zijn verloren gevoeligheid terug te vinden, maar slaagt daarin slechts nadat hij de charismatische Tyler Durden ontmoet. Al bij hun tweede ontmoeting wordt de basis gelegd voor de Fight Clubs uit de titel, als Tyler de verteller vraagt om hem zo hard mogelijk te slaan.

Tyler Durden, fantastisch door Brad Pitt gespeeld in een rol die een soort voortzetting is van die uit 12 Monkeys, ontpopt zich als een anarchist die alles is wat de verteller graag zou willen zijn. De Fight Clubs schieten in het hele land uit de grond.

Tot dit punt is de film een meesterwerk. Regisseur Fincher (bekend van Se7en) heeft volledige controle over het medium en dat is te zien aan vrijwel alle elementen van de film: de retestrakke montage zit vol grapjes en subliminal messages (shots van slechts één of twee frames lang), de cameravoering is briljant en deed me al in de eerste paar minuten van de film met open mond naar het scherm staren, vooral door een paar “onmogelijke” shots die met behulp van de computer zijn gemaakt. De uiterst hippe soundtrack van The Dust Brothers is als een electronische deken verweven in de film en past perfect bij de beelden.

Een meesterwerk dus, tot het moment waarop het anarchisme van Tyler vorm begint te krijgen in het militante Project Mayhem. Deze ontwikkeling is voorspelbaar en draagt niet echt bij aan het verhaal. Gelukkig is het einde net zo goed als het eerste driekwart van de film, met een plotwending waarmee je nog wel een paar dagen zoet bent.

Fight Club is een felle aanklacht tegen de consumptiemaatschappij waarin je weinig subtiel bij de strot wordt gepakt. Deze overdreven aanpak schudt je wakker, opent je ogen en dwingt je je eigen leven eens goed onder de loep te nemen.