Tussen dwarse drukte en vrolijkmakende pop

De leukste rappers zijn zij die er een buitenissige vocale stijl op na houden en weigeren om in een rechte lijn voor zich uit te rappen; liever nemen ze heel wat bochten. Busdriver is zo iemand aan wie je nooit echt kunt wennen, maar als je gevoelig bent voor zijn stijl zul je waarschijnlijk dol op hem worden.

Overweldigend

Busdriver is zelfs voor een excentrieke rapper behoorlijk excentriek. Hij klinkt vaak zangerig, zonder een duidelijke melodielijn te volgen. Daarnaast wisselt hij speels van tempo, waardoor zijn flow verre van rechtlijnig is. Ook heeft hij de neiging om korte refreintjes te blijven herhalen. Wie geïnteresseerd is, zou eigenlijk gewoon ‘Motion Lines’ moeten draaien, waarin al die Busdriver-neigingen naar voren komen. Als je daar niet doorheen komt, kun je Perfect Hair gerust laten schieten.

Voor degenen die door blijven luisteren en aan het hele album willen beginnen, wacht nog een hele (maar erg smakelijke) kluif. Perfect Hair kan namelijk even muzikaal als vocaal overweldigend zijn. De bizarre flows van Busdriver worden vaak ondersteund door drukke, elektronische beats. Drums tikken driftig door en eisen evenals de synthesizers een prominente plek op in het geluidsbeeld. Daarnaast veranderen de beats, net als Busdriver zelf, ook graag van tempo.

Pop

Perfect Hair klinkt bij naam complexer dan het in de praktijk uitpakt. Tegenover Busdrivers vocale acrobatiek staan ook eenvoudig meezingbare hooks en een gevoel voor pop. Busdriver maakt weliswaar geen top 40-materiaal, maar kan verdomd catchy uit de hoek komen. Daardoor klinken liedjes als ‘Eat Rich’ en ‘Motion Lines’ misschien wel erg dwars, maar zijn ze ook vrolijk makend. Dat komt ook zeker door het enthousiasme van de rapper zelf, die soms welliswaar vergeet dat hij de refreintjes iets te vaak herhaalt, maar dat kan hem vergeven worden.

Temidden van die vrolijke chaos tref je bovendien nog één van de sterkste hiphopnummers van het jaar aan: ‘Ego Death’. Vrijwel elke gastrapper op Perfect Hair valt in het niet bij Busdriver, omdat ze te gewoontjes klinken. Danny Brown en Aesop Rock, die meedoen op ‘Ego Death’, vormen daarop de uitzondering. Net als Busdriver zijn zij gezegend met een uit duizenden herkenbaar stemgeluid en een flinke dosis excentriciteit. Samen zorgen ze voor dé uitschieter op een verder erg consistent album.

Een album als Perfect Hair kun je een acquired taste noemen, maar dat zou ergens gewoon flauw zijn. Busdriver is iemand die je niet ligt of juist wel, en in dat laatste geval heb je met Perfect Hair één van de leukste hiphopalbums van het jaar te pakken.