Fink

‘Hard Believer’, titeltrack en openingsnummer, is best even wennen. Het akoestische gitaarloopje en de nadruk op de laatste klemtonen klinken nog bekend. Wat wel anders is, is dat de stem van Greenall van wat verder weg lijkt te komen. Ook komt er door ruimte te laten tussen de zangpartijen meer plek voor gitaar en drums. Het donkere sfeertje wordt mede bepaald door doffe drumklappen, en blues en Afrikaanse invloeden zijn nimmer ver weg.

Verwachte hoogtepunten

Fans van het oudere werk komen zeker aan hun trekken met ‘Pilgrim’. Aan dit nummer, evenals ‘This Is The Thing’ en ‘Honesty’, schreef Blair Mackichan mee. Het kenmerkend snelle gitaarspel en de tweestemmige zang werken naar een verwacht hoogtepunt toe. Ook ‘Shakespeare’, waarin Greenall via de persoon Romeo een liefdesdrama vertelt, blinkt in dit opzicht uit.

‘You taught me so much about you.
You taught me so much about love.
Yet I learned nothing.’

Af en toe inhoudend, opnieuw beginnend en weer verder opbouwen naar een explosie. Zes minuten genot gegarandeerd en een tekst die je hoofd niet wil verlaten.

Flinke lengte en wat meer inkleuring

Er zijn over het algemeen wel wat verschillen te ontdekken met het laatste album — Perfect Darkness uit 2011. De tracks zijn vaak wat langzamer en meer ingekleurd, en leunen minder op gitaar alleen, vergeleken met hits als ‘Perfect Darkness’, ‘Yesterday Was Hard on All of Us’ en ‘Berlin Sunrise’. Was de band al niet vies van lange nummers, ook nu is dit weer het geval. Door de zorgvuldige opbouw, en omdat er van alles gebeurt, verslapt de spanning echter geen moment. Een voorbeeld van zo’n compositie is ‘White Flag’. Een couplet-refreinstructuur is hierin niet te bekennen, en de veelvuldig gebruikte galm, het constante hypnotiserende sirene toontje, en het ‘obey, obey’ zorgen samen al met al voor een sfeervolle dreiging.

Geen mindere nummers

Dat er naast enkele toppers geen slechte songs te horen zijn, bewijzen het langzame en sfeervolle ‘Too Late’, en het eveneens trage en treurige ‘Truths Begins’. Ook het lichte ‘Green and the Blue’ bouwt rustig op naar het refrein. Berusting klinkt door in de zang, maar een onrustig slot maakt toch plaats voor wat meer vechtlust. Het slotnummer is ‘Keep Falling’. Dit nummer wordt met onverwacht hoge stem gezongen, en valt in alle eenvoud toch op.

Nederlands tintje

Het vijfde studioalbum is opgenomen in de Sound Factory Studios in Hollywood. Daarvoor bracht de band ook enkele dagen door in de Electric Monkey Studios in Amsterdam, om demo’s in op te nemen. Wat ook zeker niet onvermeld mag blijven is de medewerking van Ruben Hein als pianist op ‘Looking Too Closely’. Deze eerste single start met snel getokkel en pianospel. Vurige gitaren en drums begeleiden het refrein. Het nummer gaat over ontkenning; kijk niet van te dichtbij naar jezelf, want dan kom je niet meer vooruit.

Bezwerend

Het vijfde studioalbum wilde de band grootser en ambitieuzer aanpakken, met big endings aan de tracks. Greenall zei in een interview meer vertrouwen te hebben als zanger en gitarist, en dat er ook meer balans is te vinden binnen de band. ‘Five years of touring does pay off.’ Soms complex en soms simpel, dan langzaam en dan weer sneller, maar altijd even intens — een album dat je bij de strot grijpt en niet meer loslaat. Dat Fink goede albums maakte stond buiten kijf, maar met Hard Believer laat de band voorlopig zijn onbetwiste meesterwerk zien.