Kleine zonnestralen
Dat er licht aan het eind van de tunnel is, bewijst Ari Picker met Past Life, de opvolger van het donkere A Church That Fits Our Needs. Met Lost in the Trees maakt Picker melancholische en experimentele indie waarbij dramatiek de boventoon voert. Past Life is geen zonnig geheel, maar wel ‘vrolijker’ dan de voorganger.
Muziek die het meeste raakt wordt vaak gemaakt door mensen die zelf pijn hebben gehad. Op A Church That Fits Our Needs, de vorige plaat van Lost in the Trees, was dit ook het geval. Het emotionele leed door de zelfmoord van zijn moeder had Picker losgelaten op zijn muziek en die is prachtig geworden. Hoewel zijn pijn nog terug te horen is op het nieuwe Past Life zegt de titel van de plaat het eigenlijk al: het verleden is het verleden. Ook in de muziek is dit te horen: experimentele en lichtelijk opzwepende beats en fijne, zomerse synths.
Voorzichtig
Past Life is zeker niet de meest blije plaat, maar blijft in zijn geheel behoorlijk kalm. ‘Lady in White’ begint met een rustige beat en een mysterieus pianogeluid. De dromerige vocals van Picker passen goed bij de muziek. Het nummer springt er nergens enorm uit, maar is als een parel die net uit een oester is gekomen: voorzichtig en ongepolijst. Het volgende ‘Daunting Friend’ is muzikaal gezien het uiterste: het verwelkomt de lente met open armen en klinkt door het opzwepend ritme en de hoge vocals zowaar vrolijk. Hoewel ‘Rites’ en ‘Sun’ ook in dit lente-rijtje passen, is ‘Daunting Friend’ het meest verrassende nummer op de plaat.
Verstopt
Opener ‘Excos’ en afsluiter ‘Upstairs’ zijn nummers die de plaat goed samenvatten. De luisteraar maakt kennis met de nieuwe, verlichte Picker in ‘Excos’, maar wordt er in ‘Upstairs’ aan herinnerd dat de wonden op een goed plekje zijn verstopt. Dat lied is op het eerste gehoor niet duister, maar heeft wel donkere lyrics: “And where will I go now, when my world is cold and broken, will the sea part, when the moons blood falls, and opens up the earth, there’s a sun rise, don’t let me fall apart”. De pijn zal nooit helemaal verdwijnen, maar het verschil met het vorige album is dat het grote verdriet aardig verwerkt is.
Dat er na regen altijd, al dan niet kleine zonnestralen komen bewijst Picker met Past Life. Ook al is de plaat ietwat voorzichtig en klein, het resultaat mag er zijn. De vorige cd was mooi door het grote verdriet en het onbegrip, het nieuwe album is erg knap door de aanwezigheid van persoonlijke ontwikkeling vertaald in muziek.
