Ook onversterkt genoeg pk’s om aandacht vast te houden

Compilatie van nummers

Band of Horses kiest ervoor om haar eerste live-abum alleen te voorzien van akoestische nummers. Van de ruim vijfentwintig tracks die ze op beide avonden in Nashville speelden, is slechts een derde niet elektronisch. Op het album is daarom ook goed te horen dat het geen integrale opname is, maar een compilatie van de akoestische nummers. Denk hierbij aan nagenoeg geen gepraat, relatief weinig applaus en een snelle overgang tussen de songs. Deze keuze zorgt waarschijnlijk voor een eenvoudigere technische omzetting op plaat, maar ook dat de vaart erin blijft. De sfeer van het optreden blijft desondanks goed behouden.

Een goed begin is het halve werk

Als opener is voor ‘Marry Song’ gekozen. Niet de bekendste, maar wel een goede opmaat, zo zal later blijken. Rustig en troostrijk, en gedomineerd door samenzang met onvervalste Amerikaanse ’twang’. Waar op Cease To Begin nog een lelijk keyboard geluid zorgt voor ondersteuning, is dat hier vervangen door piano in combinatie met gitaar. Een van de hoogtepunten van Mirage Rock volgt hierna, in de vorm van ‘Slow Cruel Hands of Time’. De live-aanpak van dit album, ingegeven door producer John, zorgt voor weinig verschil met de echte live-uitvoering, waardoor het langzaam gezongen nummer zorgt voor een golf van melancholie.

Rustige nummers

De keuze van akoestisch brengt met zich mee dat het allemaal niet zo dynamisch is. Wat meer up-tempo nummers als ‘Knock Knock’ en ‘The Great Salt Lake’ worden bewaard voor het elektronische gedeelte van de set. Daar valt wat voor te zeggen, maar een klein beetje meer tempo dan alleen bij (het overigens heerlijk Amerikaanse) ‘Everything’s Gonna Be Undone’ en een redelijk rockend refrein bij ex-hit ‘Factory’, zou geen kwaad kunnen. ‘Wicked Gil’, van debuutalbum Everything All The Time, verandert bijvoorbeeld bijna onherkenbaar in een mak veulentje. Het is dan ook vreemd dat een hit als ‘Is There a Ghost’ niet op het album komt — juist omdat het al van weinig franje voorzien is.

Hoge kwaliteit

Laten we de setlist links liggen, dan blijft de kwaliteit van de uitvoering over. Het naar een ex-NBA-ster vernoemde ‘Detlef Schrempf’ wint aan kracht met piano in plaats van drums. Waar op de reguliere albumversie het refrein als een soort statement klonk, is dit nu een meer passend onderdeel van het liedje. ‘Older’ kenmerkt zicht door een stuk solo-gitaarspel en een deel a capella. Dit laatste duurt eigenlijk te kort, want met zangers als frontman Ben Bridwell en Ryan Monroe zijn dit de herinneringen die het publiek aan het eind van een avond mee naar huis neemt.

Onbetwiste hoogtepunten

Dat laatste zal zeker gelden voor het nummer met de bedriegelijke titel ‘No One’s Gonna Love You’. Enkel begeleid door gitaar en misschien niet helemaal perfect (maar daardoor des te raker) weet Bridwell kippenvel te toveren tot in de haarpunten van alle bezoekers. Formidabel. Tot slot wordt het album waardig afgesloten met ‘Neighbor’. Deels zonder piano en zacht gezongen, waarbij de stemmen weer uitstekend blenden, sluit dit live-album af met prachtige teksten:

“When the law acts as though there is nothing to show
There is compassion and depth in a neighbor
Now if Bartles & Jaymes didn’t need no first names
We could live by our own laws in favor“

Goed beeld dat nog beter had gekund

Voor de liefhebbers is dit album een must-have, ondanks de niet altijd logisch lijkende setlist. Van alle vier eerder uitgekomen albums zijn de tracks eerlijk verdeeld, wat gelijk ook een aardig carrière-overzicht biedt. Waren er ook enkele elektrische nummers toegevoegd, dan had Acoustic At The Ryman niet alleen een andere titel gehad, maar ook een nog beter beeld van de band gegeven, en zodoende nóg meer mensen kunnen aanspreken.