The Hobbit: The Desolation of Smaug

Naar deel één van de Hobbit-trilogie, An Unexpected Journey, werd met veel verwachting uitgekeken. De film was zeker een succes, maar er was ook genoeg kritiek. Met name de beslissing van Jackson om het kleine boekje (geschreven door J.R.R. Tolkien) over drie films uit te spreiden werd met onbegrip ontvangen. Toch werd het een leuke film die humor, avontuur en spanning knap combineerde. Daarnaast gaf het inzicht in aspecten van Midden-Aarde die in The Lord of the Rings niet erg naar voren kwamen. Zo geeft deze trilogie ons maar liefst twaalf dwergen om van te genieten. Maar, het moet gezegd worden, het kon niet tippen aan de grensverleggende trilogie die Jackson tien jaar eerder maakte.

Overvloed

The Desolation of Smaug is daar grotendeels hetzelfde in. Omdat de drie films (volgend jaar komt het laatste deel There and Back Again uit) één verhaal vormen en in één lange sessie zijn opgenomen, zijn veel van de goede en slechte punten van het eerste deel ook hier van toepassing. Wel zijn er een paar verschillen. Omdat dit het middelste deel van het verhaal is, komt het verhaal hier pas echt tot leven. Alles wat in An Unexpected Journey werd geïntroduceerd, bereikt nu zijn dramatische hoogtepunt. Het maakt echter ook duidelijk hoe overvol The Hobbit is. Er zijn ontzettend veel subplots, waardoor het overzicht na verloop van tijd kwijt is. Naast het hoofdverhaal (hobbit Bilbo probeert met een groep dwergen een schat van een draak te heroveren) is er aandacht voor plots over ziekte, liefde, verraad, wraak en een onverklaarbaar kwaad dat zich over het land verspreidt. Ze worden stuk voor stuk goed behandeld, maar veel voegen ze op zichzelf niet toe aan de hele belevenis. Het voelt soms een beetje alsof Jackson zich noodgedwongen voelde extra veel materiaal in de films te stoppen omdat hij anders de ruwweg acht uur die de drie films samen beslaan, niet vol zou krijgen.

Wat ook opvalt is het grote aantal verwijzingen naar The Lord of the Rings. In het boek The Hobbit zijn er natuurlijk ook een aantal te vinden, waarvan de belangrijkste is hoe Bilbo de ring in handen krijgt die hij aan het begin van The Fellowship of the Ring aan Frodo geeft. Die ring komt in het verhaal verder nog een paar keer goed van pas, maar verder is het geen essentieel onderdeel van het boek. In de filmversie heeft de ring een veel centralere rol gekregen, om het belang ervan voor The Lord of the Rings te onderstrepen. Daarnaast zijn er nog meer personages, gebeurtenissen en verwijzingen die meer inzicht willen geven in die epische serie. The Hobbit als filmreeks voelt daarmee steeds meer aan als een proloog in plaats van een op zich staand verhaal. Deze verwijzingen voegen niet ontzettend veel toe aan de belevenis van The Lord of the Rings, en werken The Hobbit voornamelijk tegen door de film vol te stoppen met onnodig materiaal.

Laat je meevoeren
Toch is het weer een plezier om te aanschouwen. Jackson is er een meester in de wereld van Midden-Aarde in beeld brengen. De prachtige omgevingen, mooie CGI en sterke acteerprestaties trekken je al vrij snel mee. De draak (die nu eindelijk vol in beeld komt) ziet er prachtig uit, en weet zich zelfs als een interessant personage neer te zetten. De vechtscènes zijn spectaculair, al richten ze zich te veel op onwaarschijnlijke, maar oh zo badass stunts. Het tempo ligt bovendien ook uitstekend. Er wordt afgewisseld tussen actie en drama of spanning en humor. Al is de film wel iets te lang, er valt uitstekend doorheen te komen. Maar om zeker te weten hoe goed The Hobbit is zullen we het derde deel moeten afwachten. Een schouwspel als The Return of the King zal het waarschijnlijk niet worden, maar als het net zo in elkaar zit als de eerste twee delen wordt het ongetwijfeld weer genieten geblazen.