Soldier On biedt verwachte kwaliteit
Het is niet zo dat het tweede album van Tim Knol onsuccesvol was. Toch betekent de titel van het derde album, Soldier On, zo veel als ‘volhouden’. Muzikaal gezien klopt dat, want ondanks enkele wisselingen in de band is de kwaliteit van de muziek nog steeds onverminderd hoog.
het derde album, Soldier On, zo veel als ‘volhouden’. Muzikaal gezien klopt dat, want ondanks enkele wisselingen in de band is de kwaliteit van de muziek nog steeds onverminderd hoog.
Met zijn gelijknamige debuutalbum zette Knol zichzelf in 2010 op de kaart. Days, dat een jaar later uitkwam, benadrukte dat het succes van dat debuut geen toeval was. In oktober 2011 besloot de man uit Hoorn dat het wel even mooi was geweest. Hij nam een jaar vrij en besteedde dat onder andere aan fotografie. Inmiddels is het derde studioalbum uit, wat de aftrap is voor een flinke solo theatertour die start in januari. De batterij lijkt weer opgeladen te zijn bij de nog maar 24-jarige Knol.
Liedjes van eigen hand
Meestergitarist Soldaat maakt nog altijd deel uit van de band, terwijl drummer Kleijn en bassist Zwart terugkeren. Wat wél een stijlbreuk is, is dat vaste schrijver en toetsenist Van Duijvenbode vervangen is door Lensink. Knol lijkt dus alle teksten zelf geschreven te hebben. Die gaan op dit album vooral over afscheid nemen en doorgaan. Titelnummer ‘Soldier On’ start met zacht getokkel. Het is een tikje melancholisch, maar het ‘soldier oooooon’ wordt vol overtuiging gezongen. Ergens komen is makkelijk, maar er ook blijven is moeilijker. Er zijn immers talloze redenen om alles af te blazen. Vandaar de boodschap: blijf volhouden.
De thematiek van ‘Soldier On’ zet zich voort in ‘Bury the Ocean’. Het moeiteloos gezongen liedje, dat voor een heerlijke ontspannenheid zorgt, gaat over willen verdwijnen en de vraag of alles niet te snel gaat. Ook ‘Cold cold rain’ is een track die zeker de moeite waard is. Met americana-invloeden geven piano, gitaar en later viool ondersteuning aan het intense refrein. Net als ‘Soldier On’ heeft de single ‘Motion of Life’ hitpotentie. Met een vrolijk ‘lalalalala’ opent het nummer, dat verder zacht en gevoelig gezongen wordt. Het hoge koortje zorgt voor een zekere opgewektheid.
Een standaardformule voor succes
‘Enjoy the Spectacle’ en ‘Sea of Shame’ zijn niet heel uniek. Dat ze allebei toch zeer de moeite waard zijn, komt doordat beide deels tweestemmig gezongen zijn. Belangrijker is dat de standaardformule nog steeds goed uitpakt; couplet en refrein worden afgewisseld door instrumentale stukken met gitaar op de voorgrond. Dat is iets wat aan deze muzikanten wel overgelaten kan worden. Voeg hier de stem van Knol (die niet heel uniek, maar toch erg fijn is) aan toe, en je kunt je afvragen of er ooit iets moet veranderen aan deze band.
Bij het eind van de plaat aangekomen blijkt dat het tempo laag blijft. Uptempo nummers als ‘When I Am King’, ‘Sam’ of ‘Gonna Get There’ van vorige cd’s ontbreken dan wel. ‘Highflyer’ klinkt al wat te bekend in de oren, terwijl ook ‘Sister Romance’ urgentie mist. Dat neemt niet weg dat het beide mooie nummers zijn, waarbij vooral laatstgenoemde doet denken aan The Beatles. Slotnummer ‘Rearview Mirror’, tevens een van de meer countryachtige liedjes, eindigt met de tekst ‘Now he’s moving on, on to bigger things’. Als we aan de toekomst denken, zal Tim Knol inderdaad door blijven gaan en volhouden op de inmiddels vertrouwde, maar o zo fijne manier.
