Achter de feiten aan lopen

‘Thou Shalt Always Kill’ uit 2008, afkomstig van Angles. Op dit album lieten ze al horen niet in staat te zijn de luisteraar lang bij de les te houden. Repent Replenish Repeat verschilt wat dat betreft niet veel van het debuut.

Het zijn wederom vooral de singles die het album nog een beetje weten te redden. ‘Stunner’, ‘Gold Teeth’ en ‘Stiff Upper Lip’ zijn hard en duister: een geluid dat goed past bij rapper Scroobius Pip die op deze tracks echt wat te vertellen lijkt te hebben. Dit blijkt niet alleen uit de maatschappijkritische teksten van ‘Gold Teeth’ en ‘Stiff Upper Lip’, maar ook uit de emotie die te horen is in de stem van Scroobius Pip.

Gedateerd en/of ongeïnspireerd
Het is onbegrijpelijk hoe het duo nooit in staat lijkt te zijn om meer dan drie nummers te boeien. De andere zes nummers klinken gedateerd, ongeïnspireerd of een combinatie van beide. De raps (die overigens vaak naar spoken word neigen) zijn vlak en de beats van producer Dan Le Sac zijn vele malen beter gedaan.

Het zou ook een klein wonder zijn geweest als het duo opeens baanbrekende hiphop zou maken. Scroobius Pip is nooit een erg goede rapper geweest en Dan Le Sac heeft nooit op erg originele wijze gebruik gemaakt van hypes binnen de elektronische muziek. Maar in de muziekwereld kun je ook erg ver komen met brutaliteit en passie. Beide ontbreken op de overige zes tracks en dan is Repent Replenish Repeat toch weer erg middelmatig.

Vergelijkingsmateriaal
Wie goede Britse hiphop wil horen, grijpt liever terug naar het alweer tien jaar oude Boy in da Corner van Dizzee Rascal. Het nummer ‘Stunner’ van Repent Replenish Repeat, dat overduidelijk geïnspireerd is door de grime zoals Rascal die in zijn beginjaren maakte, verbleekt bij het horen van tracks als  ‘I Luv U’ en ‘Fix Up, Look Sharp’.

Een goed voorbeeld bovendien van hoe je tegenwoordig een genre als grime, dat over zijn houdbaarheidsdatum heen is, toch op originele wijze kunt recyclen, is Tape Two van Young Fathers. Vergelijk dit met Repent Replenish Repeat en de conclusie is dat Dan Le Sac en Scroobius Pip hopeloos achter de feiten aan lopen. Het beste wat het album te bieden heeft, is dat op enkele nummers een genre, dat haar hoogtijdagen in de eerste helft van de jaren ’00 beleefde, aardig gekopieerd wordt.