‘The taste of significance’

Na de opener ‘Dance Me to the End of Love’ neemt Cohen onmiddellijk tijd om zijn publiek uitgebreid te bedanken. Voor hun aandacht en interesse in de afgelopen decennia. Voor hun bereidheid een flink bedrag neer te tellen voor een kaartje. Voor de moeite die velen hebben genomen om naar de hoge plaatsen van de zaal te klimmen. En voor het komen überhaupt, omdat Cohen weet dat de moderne maatschappij veel van de mensen vraagt en dat het niet eenvoudig is jezelf zomaar een avond vrij te maken. Het is tekenend voor Cohen, hij is een beschaafde heer die weet dat zijn publiek beleefdheden waardeert.

Happy birthday

Veel mensen die vanavond zijn gekomen luisteren al een halve eeuw naar Cohen’s muziek, zijn songs zijn verworden tot de soundtrack van hun levens. Allemaal koesteren ze een blinde, bijna religieuze adoratie voor de Canadese vedette. Elk nummer wordt gevolgd door een hard en fanatiek applaus en regelmatig lopen mensen langs de zitplaatsen naar voren om bloemen en knuffeldieren op het podium te gooien. Vlak na de pauze, als Cohen de show wil hervatten, zingt het publiek spontaan en en masse een vervroegd ‘Happy Birthday’ voor hem. Het is een mooi moment en Cohen neemt weer de moeite om iedereen daarvoor uitgebreid te danken.

Het optreden in de Ziggo Dome is overigens de laatste Europese show in zijn wereldtour van 2013, in het najaar tourt hij alleen nog door Australië en Nieuw-Zeeland. De tour kreeg de naam Old Ideas mee, naar het vorig jaar uitgebrachte album. Een prachtig album waarvan vrijdagavond ook een handvol nummers wordt gespeeld. Cohen selecteerde een omvangrijke begeleidingsband van vermaarde musici voor de tour, zoals de Spaanse gitarist Javier Mas, bassist Roscoe Beck en The Webb Sisters als achtergrondzangeressen. Ieder bandlid krijgt gedurende de avond veel ruimte om te soleren en op die momenten staat de meester zelf bewonderd toe te kijken.

Het is verbazingwekkend met hoeveel energie en enthousiasme Cohen op het podium staat, de gemiddelde 78-jarige zou er jaloers van worden. Bij hartstochtelijke passages zakt hij steevast op zijn knieën, om even later weer overeind te springen. Een paar keer verlaat Cohen het podium (voor de pauze en voor de toegiften) en dat doet hij met een triomfantelijk dansje, huppelend en met een hand in de lucht.

Poëtische avond
Hoogtepunten van de avond zijn ‘The Partisan’ (waarin Cohen zelf het Franstalige refrein voor zijn rekening neemt), en het afsluitende blok van ‘I’m Your Man’, ‘Hallelujah’ en ‘Take This Waltz’. Tijdens dat laatste lied verlaat bijna iedereen zijn stoel om zo dicht mogelijk bij het podium te komen. Iedereen lijkt opeens bloemen of een knuffelbeest te hebben meegebracht. Als de avond hier was geëindigd was het allemaal al groots en gedenkwaardig geweest, maar Cohen komt nog drie keer terug. Hij speelt nog het prachtige ‘Famous Blue Raincoat’ en ‘So Long, Marianne’, dat door iedereen hard wordt meegezongen. De avond eindigt dan echt met ‘Save the Last Dance for Me’ van The Drifters en een nieuw, speels nummer getiteld ‘I’ve Got a Little Secret’.

‘The taste of significance is what we call poetry’, zei Cohen ooit in een interview. Poëzie herken je volgens hem aan het gevoel dat er iets belangrijks, iets waardevols aan de hand is. Vrijdag was zo’n avond waarbij iedereen het gevoel had dat er iets belangrijks gebeurde. Een magische, poëtische avond waarvan iedereen kon zeggen dat ze er toch maar mooi bij waren geweest.