Een bittere pil

In deze documentaire komen Andy’s omzwervingen ruimschoots aan bod. Zijn tijd voor The Police in bandjes als The Soft Machine, Dantalion’s Chariot, maar ook Zoot Money’s Big Roll Band en een korte tijd speelde hij in Eric Burdon and the Animals, wat later The Animals (bekend van House of the Rising Sun) werd. Voor een muziekliefhebber is het interessant hoe Andy’s muzikale ontwikkeling gegaan is. Op het moment dat hij zijn gitaar kreeg, leek hij daarmee zijn eerste liefde te hebben gevonden. Mogelijk ook zijn sterkste liefde, want in deze memoires is ook aandacht voor het huwelijksleven van Andy – een huwelijk dat tot een scheiding kwam in de jaren tachtig, mede door het succes van The Police.

Synchronicity
Al vanaf Andy’s geboorte (noodgedwongen in een zigeunercaravan vanwege de oorlog) lijkt synchroniciteit een rol te spelen. ‘Synchroniciteit’ is een Jungiaanse term (naar de Zwitserse psychiater Carl Jung) wat zoveel betekent als zinvol toeval. Op uiterst toevallige wijze raakt hij na vele omzwervingen met bandjes aan de praat met drummer Stewart Copeland. Wanneer hij gevraagd wordt voor Strontium 90, een band van ex-Gong bassist Mike Howlett, zit hij daar met Stewart en Sting, wat de geboorte van The Police inleidt.

Onbevredigd refrein

De dvd schiet tekort door veelvuldig gebruik van herhalingen. Wanneer het leven van Summers voldoende in beeld is gekomen, evenals dat van Sting, lijkt het alsof de energie eruit zakt. Op een haast identieke manier als waarop The Police uitelkaar gaat. De livebeelden van hun reünietour doen die oude energie helaas niet meer herleven. Sommige hits doorstaan de tand des tijd slechts door haar jeugdige rebellie, iets wat de mannen zelf gaandeweg kwijtgeraakt zijn. Daarnaast komt drummer (en grapjas) Stewart Copeland nauwelijks aan bod in de film en wordt Sting vooral als arrogante popster en dwarsligger neergezet. Zo blijft de kijker achter met een onvolledig en teleurgesteld beeld over The Police.