De perfecte praatpaal

Hij kan luisteren, maar kan niet praten. In de Afghaanse film The Patience Stone (Syngué Sabour) wordt een man (Hamid Djavadan) door een kogel in zijn nek geraakt, waardoor hij verandert in een gevangene van zijn eigen lichaam.

Zijn vrouw (Golshifteh Farahani) weigert van zijn zijde te wijken, ook als blijkt dat hun woonplaats steeds onveiliger wordt en huizen constant geplunderd worden. En dan ontdekt ze een lichtpuntje: eindelijk kan ze haar verhaal kwijt aan de man die nooit wilde luisteren. Ze maakt van de situatie gebruik door haar levensverhaal uit de doeken te doen, ook al weet ze zelf niet zo goed waarom. Ondertussen probeert ze zichzelf, haar man en haar twee dochters in leven te houden terwijl de bommen en kogels de orde van de dag lijken.

Regisseur Atiq Rahimi, die ook het gelijknamige boek schreef, heeft er een hele kluif aan om de kijker geboeid te houden. Het verhaal draait voornamelijk om de vrouw die eindelijk haar ei bij haar man kwijt kan, waardoor een groot deel van de film uit praten bestaat. The Patience Stone moet het daarom vooral hebben van de acteerkwaliteiten van Farahani. Ze verzuimt niet; haar portrettering van de gekwelde vrouw is erg goed.

Gemiste kans?

Toch ontbreekt het in de film aan een zekere spanning. Rahimi schetst het beeld van een verscheurd Afghanistan, waar oorlog en armoede de dienst uitmaken, maar heeft ervoor gekozen om het verhaal klein te houden: het draait om de vrouw en haar leven. Daardoor ziet de kijker niet veel meer dan haar woning, een schuilkelder en de woning van haar tante. Een gemiste kans, want wat deed de vrouw om aan voedsel te komen? Hoe verzorgde ze haar kinderen?

Een interessante maar ook minimalistische film, door de lange monologen en het vrijwel ontbreken van ondersteunende beelden. Tegelijk is dit de kracht: The Patience Stone beeldt de mens in oorlogstijden uit zonder te willen leunen op dramatische beelden van een slagveld. 

The Patience Stone: distributeur Twin Pics