Karakterloze filmhelden van weleer

Het verhaal begint met Valentine (Al Pacino) die na 28 jaar gevangenisstraf vrij komt. Zijn inmiddels gepensioneerde maat Doc (Christoper Walken) staat klaar om hem op te pikken. De twee kennen elkaar van vroeger, toen ze als gangsters samenwerkten. Na een mislukte klus, die ze met enkele anderen uitvoerden, nam Valentine de schuld op zich. Hij zat zijn tijd uit en verlinkte geen van de betrokkenen. Ondanks zijn loyaliteit wil gangsterbaas Claphands (Mark Margolis) dat hij wordt vermoord, omdat hij Valentine verantwoordelijk houdt voor de dood van zijn enige zoon. Valentine heeft tot tien uur de volgende ochtend om zijn laatste wensen te vervullen voordat Doc, gechanteerd door Claphands, hem zal doden. Omdat Valentine zijn oude vriendengroep wil herenigen, nemen hij en Doc hun oude partner Hirsch (Alan Arkin) mee voor een laatste wilde nacht.

Vergane glorie

Stand Up Guys gaat over een stel eenzame en emotioneel kwetsbare mannen op leeftijd die de jeugdigheid uit hun hoogtijdagen proberen terug te winnen. Valentine wil direct na zijn vrijlating niets anders doen dan feesten. Enkele uren vol drank, drugs en seks later bekent hij in een melancholische bui dat Doc zijn enige nog overgebleven vriend is. Doc, die alleen woont in een krottig appartement en zijn dagen slijt met het kijken van kabeltelevisie en het maken van schilderijen, zoekt voor gezelschap iedere dag zijn toevlucht tot een lokaal eetcafé waar hij een praatje maakt met de serveerster Alex (Addison Timlin). Hun samenkomst met Hirsch, die een teruggetrokken bestaan leidt in een bejaardencomplex, verzacht de spanningen tussen Valentine en Doc enigszins. 

De verschijning van Arkins personage is een leuke bijkomstigheid, maar de film wordt grotendeels gedragen door Walken en Pacino, die desalniettemin ook geen overtuigende rollen weten neer te zetten. De twee doen nauwelijks hun best om van het magere script, dat door Noah Haidle geschreven werd, nog iets te maken. Daarnaast is de humor in deze misdaadkomedie ver te zoeken. Hinderlijke dialogen en flauwe, uitgekauwde grappen passeren wel regelmatig de revue. Zoals de scène met Valentine die ‘hem’ bij een bezoek aan een prostituee niet omhoog krijgt en daarom zoveel viagrapillen inneemt dat hij met een onophoudelijke erectie in het ziekenhuis belandt, waar hij (hoe toevallig!) wordt verpleegd door de dochter van Hirsch.

Pijnlijke momenten

Naast een aantal behoorlijk ongeloofwaardige taferelen – wat te denken van Hirsch die het ene moment nog aan de zuurstof ligt weg te kwijnen in een rusthuis en vijf minuten later als chauffeur van een gestolen auto verwikkeld is in een wilde politieachtervolging – verzandt Stand Up Guys bij tijd en wijle ook nog in goedkoop sentiment. Zo durft Doc niet te vertellen dat Alex zijn kleindochter is en pinkt Valentine een traantje weg omdat hij niet lang meer heeft te leven, terwijl het voor de toeschouwer al lang duidelijk is dat Doc zijn oude kompaan niet zal ombrengen. De filmpremisse biedt daarom ook geen enkele spanning.

Tenenkrommend slecht is Stand Up Guys nog niet, maar de film is op alle fronten vrij vlak en het verhaal stelt evenals het acteerwerk teleur, om over de ongerijmde slotscène nog maar te zwijgen. Bovendien is het zichtbaar dat Stevens als regisseur de ervaring ontbeert om de film de stijl en flair te geven die het nodig heeft. Bewonderaars van de bovengenoemde acteurs kunnen beter een klassieker opzetten waarin deze heren wél laten zien hoe het kan en moet.