Geen gimmicks
Af en toe krijg je zo’n cd in handen geduwd waar je in eerste instantie weinig mee kan. Je weet wel, een plaatje van een band waar je echt nog nooit van hebt gehoord. Op een dergelijk moment is het natuurlijk slim om allereerst naar het label achterop de plaat te kijken. In het geval van deze cd van The Double Agents is dat Spooky Records, een fantastisch label uit Melbourne, Australië, dat de mensheid in het verleden al verblijdde met Here Come the Lies van The Drones. Wat me tevens al direct aansprak was het artwork van de plaat: een schitterende jaren ’50 aandoende tekening van een vrolijk meisje, dat vol jolijt een luchtbuks aan het richten is.
~
Het betreft hier de eerste full-length van The Double Agents, die in 2001 debuteerden met een self-titled EP. De muziek die me tegemoet komt, klinkt als een soort mix van rauwe garage en 60s country-rock. Al vanaf het eerste nummer Bottom Line bevalt de plaat me wel. De tamelijk elementaire muziek wordt vocaal ondersteund door een dame met de fantastische naam Kim Walvisch. Haar schorre stem geeft de openingstrack de perfecte, bijpassende rauwe zang. Het album rockt lekker verder met Hole In My Heart, ditmaal gezongen door zanger/gitarist Dave Butterworth. Vervolgd wordt met onder andere de fijne ballads Walk Away en What You Never Had. Zeker de laatste bereikt een hoog sfeerniveau door de achtergrondkoortjes van Sharon MacLean en Myles Gallagher. Rest nog de introductie van Ryan Tandy, die met zijn lap steel op het album ook een belangrijke rol vervult.
The White Stripes
Enig naslagwerk leert dat de band in het voorprogramma speelde van The White Stripes tijdens hun Australische tour. Dit verbaast helemaal niet: The Double Agents brengen dezelfde country-rock ten gehore als het populaire Amerikaanse duo, misschien iets minder catchy en vol geproduceerd, maar in essentie verschilt het weinig. Van The Double Agents hoeven we echter geen videoclip op MTV te verwachten. Hier geen gimmicks of hype, alleen muziek. De geplaatste foto zal in dezen ook genoeg duidelijk maken. De archaïsche kapsels zullen eerder de televisie halen in een film-sequel van The Flintstones.
Rauw en ouderwets
Maar genoeg over de haardracht van de goede mensen. The Double Agents leveren met Friends in Low Places een respectabel album af, dat het grote publiek vast niet gaat bereiken. De fan van rauwe, ouderwetse country-rock zou echter wel genoeg moeten weten. Friends in Low Places is een vrolijk album, een bijzonderheid in het soms wel erg zwaarmoedige country-songbook. Deze plaat rechtvaardigt in ieder geval een klein Spooky Records-tourtje langs de Europese podia.
