Op weg naar klassieker
.
Vanaf zijn vijftiende jaar leerde McBride zichzelf gitaarspelen met het geluid van zijn helden in zijn gehoor: Rory Gallagher en Gary Moore. Zij hebben het stokje overgedragen aan de volgende generatie. McBride bewaakt het erfgoed met verve en bouwt het verder uit.
Ode
Fluweelzacht
‘One More Try’ is een stevige bluesrock-ballad die goed past op dit album. McBride soleert er duchtig op los, maar keert tijdig terug naar het ballad-gevoel. Of dit nummer met zijn fluweelzachte slot met akoestische gitaarklanken uitgroeit tot een klassieker is twijfelachtig: hiervoor moet je als bluesartiest het geluk hebben om veel airplay te krijgen. Met Crossing The Line verloochent McBride zijn afkomst niet, maar hij doet meer dan het kopiëren van zijn voorbeelden. Het album geeft het gevoel dat McBride de potentie heeft om een top bluesrock-album te maken. Dat hij dit nog niet heeft gedaan is een kwestie van tijd en verdere ontwikkeling. Intussen is deze cd een mooi en onderhoudend moment op weg naar zo’n klassieke klapper.