De parade dendert voort
.
De ambivalentie die de band bij de vorige plaat Too Much dus ook al omringende, is niet verdwenen. Evenmin zijn de aanstekelijke en grillige punkliedjes verdwenen. Het geheel is wederom een exercitie in minimalisme, met een hoofdrol voor overstuurde gitaren en manische synthesizers. Of zoals Tobias Jundt, de man achter Bonaparte, het zelf verwoord: ‘een duet van digitale gitaren en analoge synthesizers’.
Quarantine
~
Het album opent zoals we gewend zijn van Bonaparte erg onconventioneel. Een larmoyant, maar erg digitaal klinkend orkestje begeleidt een computerstem die de Amerikaanse poëet Richard Hovey citeert. Leuk gevonden, maar weinig verrassend voor een ieder die bekend is met het alternatieve universum dat Jundt bouwt. ‘Quarantine’, het nummer dat volgt, is een van de sterkste nummers van de plaat. De gitaarriff wordt gekopieerd door de synthesizer, en beiden wedijveren om een hoofdrol in het geluidsbeeld. De instrumenten accumuleren tot een praktisch verzadigde sound ontstaat.
Andere hoogvliegers op de plaat zijn onder andere ‘Point & Shoot’ en ‘High Heels to Hell’. Op eerstgenoemde toont Jundt zijn talent om een stekelig couplet plotsklaps om te laten slaan in een lenteachtig refrein. Op ‘High Heels to Hell’ gaat het tempo wat omlaag, en vormen de diepe synthesizers een mooie omlijsting voor de vervreemdende, maar melancholische digitale stem in het refrein.
Thematiek
Ook op deze plaat toont Jundt zich gelukkig meer dan een clowneske muzikant met een paar goed uitgevoerde gimmicks. Op ‘Quarantine’ proclameert hij giftig dat de luisteraar zich in een staat van quarantaine bevindt. Op ‘Sorry We’re Open’ bevestigt hij zijn serieuze intenties nog eens door zijn instrumentarium te vergelijken met inmiddels legendarisch wapentuig, en de oorlog aan ‘entertainment’ te verklaren.
Het thema dat Bonaparte, zij het zijdelings en bijzonder associatief, het meest aansnijdt is de strijd om individualisme en rust in een gemedialiseerde samenleving. Hij is op zoek naar menselijkheid in een in zijn ogen machinaler wordende samenleving. Voor de essentialisten onder ons is deze zoektocht misschien wat al te ironisch, gezien het grote aantal digitale hulpmiddelen dat Bonaparte benut. Voor de rest van de luisteraars is het een welkome thematische verrijking op een verder prima album.
