Grootse muziek voor een klein publiek

Voor de Amerikaanse art-rockband rond Jonathan Meiburg  is dit de afsluiter van de Europese tour. Reden voor een vrolijke, maar ook zichtbaar vermoeide Meiburg om extra lang uit te pakken. Centraal staat het materiaal van het eerder dit jaar verschenen Animal Joy; na het ingetogen The Golden Archipelago (2010) een opvallend rockgeoriënteerde plaat. Vanavond is het niet anders: de elektrische gitaar (soms drie tegelijk) domineert het geluid van Shearwater. Meiburg heeft een nieuwe bezetting samengesteld, die naast een ritmesectie (Christiaan Mader en producer Danny Reisch op drums) bestaat uit een toetsenist, een gitarist (Lucas Oswald) en een gitarist/toetsenist (Mitch Billeaud). Meiburg speelt dus eigenlijk met een sessieband.   

Animal Joy

Na een kort afscheid keert Meiburg alleen terug om, zichzelf begeleidend op gitaar, ‘Hail, Mary’ in te zetten. Beetje bij beetje komen ook de andere bandleden terug om hun partij in te zetten, zodat Shearwater tegen het einde van het nummer weer gewoon op oude sterkte is. De drie nummers van de toegift klinken rommeliger dan de reguliere set. De respons van het publiek is des te enthousiaster. De reden: er worden risico’s genomen en er gebeurt wat tussen de bandleden. Even zijn ze meer dan sessiemuzikanten in dienst van Meiburg. Daarmee wordt duidelijk wat er tijdens het grootste deel van het concert aan ontbroken heeft: spontaniteit. Het mag niet meer dan een kanttekening zijn: Meiburgs composities, zijn inzet en zijn buitengewone stem maken het optreden tot een succes.

Volgende keer aan de overkant? Op Animal Joy klinkt de band meer dan ooit als een stadionact, maar het is duidelijk dat Shearwater nooit een groot publiek zal bereiken. De wereld van Shearwater is er een van uitgestrekte landschappen en afgelegen eilanden. Een wereld waarin de natuur gedijt, maar waar voor mensen weinig plaats is. Wie het aandurft, moet er zeker eens gaan kijken.