Jazz is breed

De eerste editie van North Sea Jazz had plaats in 1976, toen nog gehouden in het congrescentrum in Den Haag. In 2006 is het festival verhuisd naar Rotterdam. In de loop der jaren is de programmering grondig veranderd, en wellicht met haar tijd meegegaan. In naam nog een jazzfestival, is North Sea inmiddels vooral een podium voor populaire muziek die veelal wortelt in de jazz. Maar ook de pure jazzfanaat zal aan zijn trekken komen.

Vrijdag

Zo treedt oudgediende Ornette Coleman (altsax, viool, trompet) vrijdag op, in een bezetting waarin ook special guests Joshua Redman (tenorsax) en Charlie Haden (contrabas) tot de verbeelding spreken. Dat gebeurt echter in een plusconcert, waar extra voor betaald moet worden. Even daarvoor speelt een andere grote naam: Pat Metheny. De langharige gitarist zal zich met zijn eigengereide fusion bewegen tussen de grenzen van moderne elektronische muziek en oudere jazz.

Norah Jones

Het zijn slechts twee voorbeelden waarbij kwaliteit verzekerd is op vrijdag. Toegankelijkere concerten zijn er met Norah Jones, Jamie Lidell en Corinne Bailey Rae. Maar ook bij José James en Gil Scott-Heron kan moeilijk gezegd worden dat er veel van de luisteraar gevraagd wordt. Hoewel, James brengt een eerbetoon aan John Coltrane, wiens jazzklassiekers hij als tiener van tekst voorzag. Een laatste tip voor de eerste dag van North Sea Jazz: Hudson Mohawke, exemplarisch voor de muzikale variatie op het festival. Het is op zijn minst spannend hoe zijn beats, goeddeels gebaseerd op hiphop uit de jaren tachtig, zullen vallen bij het publiek.

Zaterdag

Ook zaterdag belooft veel. Tegelijkertijd spelen Herbie Hancock (plusconcert) en Tord Gustavsen. De eerste behoeft eigenlijk geen uitleg, de laatste wellicht iets meer. De Noorse pianist staat bekend om zijn sprekende, harmonische spel, dat hij losjes baseert op Scandinavische tradities. Hierna is Ornette Coleman voor iedereen te bewonderen, ditmaal niet als plusconcert, maar helaas ook zonder Redman en Haden. En altijd leuk: de soul van Sharon Jones & The Dap Kings.

Giovanca . Foto: Luuk Denekamp

Op een ander podium wordt dan een strijd gestreden die wellicht niet als zodanig erkend zal worden: die tussen het Britse soulwonder Rox en onze eigen jazzpopprinses Giovanca. Muzikaal eigenlijk nauwelijks te vergelijken, zullen beiden in de nacht van zaterdag op zondag het onderwerp zijn van vele dromen waarin getrouwd wordt. Maar bovenal kunnen ze betoverend zingen. Voor wie de nacht feestend in wil gaan is een bezoekje aan The Ploctones aan te raden. Naar eigen zeggen een ‘vierkoppig monster’, is de band onder leiding van Boy Edgar Prijswinnaar Anton Goudsmit een belofte voor krankzinnige kwaliteit.

Zondag

En dan is het al de laatste dag. Hoewel de kans op muziekmoeheid altijd bestaat, lijkt ze op North Sea gering. Een bijzonder concert begint al vroeg, dat van de band van bassist Stanley Clarke, altijd een garantie voor een knallende show, met de Japanse Hiromi. Zij gaat met haar gevoelige pianospel een tedere dialoog aan met een van de meesters van de contrabas. Niet veel later staat een andere grootheid geprogrammeerd: Buddy Guy. Hoewel hij 73 jaar is, belooft ook dit een energieke en enerverende show te worden.

Zondagavond, precies twee keer drie kwartier plus een kwartier pauze na half negen, is het podium voor een van de getalenteerdste muzikanten die ooit geleefd hebben: Stevie Wonder. Hij heeft in de afgelopen jaren laten merken dat hij aan muzikaliteit niet heeft ingeboet. Hij is zijn eigen wonder, een man die zich tussen alle grootheden thuis mag voelen. Het is de vraag of hij per toeval is geprogrammeerd op 11 juli, kwart over tien. Zeker lijkt dat hij Nederland kan troosten als het de voetbalfinale verliest. Zeker ís dat hij, mochten ‘we’ winnen, voor een publiek zal spelen dat gelukkiger en enthousiaster zal zijn dan welk publiek ooit. Dan zal de zomer niet te ketenen zijn.