Hoe een koelkast zijn geduld verliest

In driedelig grijs eenduidig als fascinerende voorstelling, die toeschouwers van ontroering naar plezier slingert.

Hoewel de titel iets anders doet vermoeden, is Bambie 6: In driedelig grijs eigenlijk pas de tweede lange voorstelling van mimetheatergroep Bambie. Daarvoor speelde het gezelschap, dat opgericht werd door oudstudenten van de Amsterdamse mime-opleiding Paul van der Laan en Jochem Stavenuiter, vier kortere stukken. In driedelig grijs is een herneming van een gelijknamig stuk uit 1999 waarin Gerindo Kamid Katardinata, Paul van der Laan en Jochem Stavenuiter in de huid van de drie personages kruipen. Ze zijn eerst nog naakt en kwetsbaar, maar hijsen zich al snel in statige pakken. Dit gaat alleen niet zonder slag of stoot: de spelers vechten zichtbaar tegen de overhemden en broeken die zich om hun lichaam wringen.

Een slurpende koelkast

Rechts op het toneel staat een koelkast. Hij ziet er een beetje verfomfaaid uit, maar verder niet ongewoon. Een rustige koelkast, zo op het eerste gezicht. Niets wijst op de agressieve houding die het apparaat verderop in de voorstelling aan zal nemen. Dan zal de koelkast proberen de acteurs op te slurpen, hen hun kleren opdringen en dienen als politiek spreekgestoelte. Misschien niet de gebruikelijke functies van een koelkast, maar in In driedelig grijs gaat het probleemloos. Bambie weet aan alledaagse voorwerpen moeiteloos een heel nieuw verhaal te verbinden. En dat is meteen ook de grootste kracht van de voorstelling: het onverwachte uitbuiten tot op een niveau waarop alles mogelijk is.

Het spel van Kamid Katardinata, Van der Laan en Stavenuiter is bijzonder overtuigend. Tijdens de voorstelling parelt het zweet over hun slapen, maar de acteurs zijn niet te stoppen. Ze gooien hun lichamen volledig in de fictieve situaties en sleuren zichzelf (en elkaar) over het toneel. Maar ook de verstilde momenten zijn schitterend: de momenten waarop bewegingen vloeiend gaan en pasjes precies (on)gelijk.

Politiek of oerkracht
Wie een helder verhaal zoekt, zit bij Bambie verkeerd. Eerder stipt het mimegezelschap hier en daar een onderwerp aan, om het vervolgens uit te vergroten en uiteindelijk precies het pijnlijke punt te raken. Het zijn geen verhalen, al zijn er duidelijke thema’s: politieke machtsspelletjes tegenover ongeregelde oerkrachten bijvoorbeeld. Door de losse lijn in de voorstelling worden verwachtingen ontweken en nieuwe wegen in geslagen. Juist door de fragmentarische stijl staat In driedelig grijs als een huis. Het publiek lacht of is doodstil, wachtend op wat er nu weer zal gebeuren. Omdat alles kan, verveelt Bambie geen moment.

Bambie 6: In driedelig grijs staat nog tot en met 9 december in theaters door heel Nederland.