Bloedovergoten voorstelling over snuff-movies

Het decor is leeg en donker gehouden. Er staat een tafel met twee stoelen, diverse bakken bloed op de vloer, een kookstelletje met een pannetje. Meest opvallende decorstuk is een groot doorzichtig plexiglas scherm dat midden op het podium aan het plafond hangt. Dit scherm is nog het meest belangrijke decorobject: bepaalde scènes spelen zich erachter af en er worden bakken bloed tegenaan gegooid. Het plexiglas leek zowel een filmprojectiescherm als een grote vitrineruit, waar zich van alles achter afspeelt.

Bloedovergoten scènes
Het begin van de voorstelling geeft een indicatie van wat er gaat gebeuren: de acteur schrobt fanatiek het bloed van de vloer en op de achtergrond wassen de twee actrices het bloed van elkaars lichaam. Alsof ze zich opmaken en alles gereed gemaakt wordt voor een nieuwe snuff-sessie.

In snelle successie spelen zich de scènes af, waarin het smijten en overgoten worden met bloed, het zwaaien met slagersmessen, en het plegen van moorden als een rode draad terugkomt. De scènes roepen associaties op met voorgaand werk van Abattoir Fermé en ook met beelden uit bekende films en uit de beeldende kunst. De loop van de voorstelling is zodanig onvoorspelbaar dat de spanning van begin tot eind vastgehouden wordt. En verder neemt het gezelschap geen standpunt in, en ook de moraal van het verhaal lijkt niet van belang. Bijzonder is ook dat de voorstelling in het geheel geen tekst bevat.

Een belangrijke scène is dat een actrice lijkt te willen stoppen, maar dat wordt door de anderen niet geaccepteerd: ze wordt gedwongen mee te blijven doen. Ze ligt op de vloer vóór dat plexiglas scherm en wordt door de anderen áchter het scherm gesleurd. De actrice wordt vervolgens op een slachtbank gelegd, met messen opengereten, en de ‘slachters’ tonen trots de bloeddoordrenkte messen, handen en onderarmen. Echter in een volgende scène staat de ‘dode’ actrice gewoon weer op. En dat de actrice zou willen stoppen wordt in het verloop van de voorstelling niet meer gebruikt. Er is dan ook geen verhaallijn, het is meer een knap gemonteerde sequentie van scènes als in een film.

En de voorstelling eindigt zoals die begon: de acteur schrobt verbeten het bloed van de vloer. Is het plezier geweest en moeten de sporen gewist worden of worden  voorbereidingen getroffen voor een nieuwe snuff-sessie?

De noise-achtige muziek van Kreng ondersteunt de voorstelling goed en geeft de voorstelling van begin tot eind iets heel dreigends en onheilspellends. De eenvormigheid van de muziek wordt wat doorbroken door een kort sacraal (of barok?) gedeelte en wat later door een stukje Calexico (Crystal Frontier?) dat door de muziek gemixt was. Aan het einde van de voorstelling ging het geluidsniveau in crescendo van zacht naar heel hard, ondersteund door een stroboscoopachtige belichting.

Overkill
Maar overkill dreigt: door de hele voorstelling wordt zo met bloed gegooid, met messen gezwaaid en gemoord dat gewenning optreedt, heel toepasselijk ‘het slaat dood’. Op gegeven moment spuit de acteur met een verfspuit de ruggen van de actrices helrood, maar het kwam grotesk over en meer van hetzelfde. Snuff is spannend, indrukwekkend en knap geacteerd, maar het is niet gelukt om de voorstelling van begin tot eind even interessant te houden.

Snuff beleefde op het Festival aan de Werf de Nederlandse première. Verdere speeldata volgen in het najaar maar zijn nog niet bekend op moment van schrijven.