Ontroerend muziektheater raakt de juiste snaar

Pinkpop: de plek waar massa’s bezoekers met eigen ogen hun favoriete bands aanschouwen, een vluchtige romance beleven en/of van de sfeer komen ‘proeven’. Het jaarlijkse festival Pinkpop is een legendarische beleving voor bezoeker en artiest. Het festival kent inmiddels een lange geschiedenis: in 1970 startten vier oprichters – waaronder Jan Smeets – de eerste editie van het festival. Aan die geschiedenis is nu met deze voorstelling een liefdesgeschiedenis toegevoegd. Een liefdesverhaal tussen de oer-Limburgse Wiel en de knappe, Amsterdamse Elisabeth.

Loyale limburgers

De vonk slaat over in Geleen. Niet tussen Wiel (Huub Stapel) en Elisabeth, maar tussen Thieu (Michel Sluysmans) en Elisabeth (Suzan Seegers). Het is het tijdperk van de vrije liefde en Elisabeth verdeelt in eerste instantie haar liefde tussen de twee vrienden. De vrijgevochten Thieu en de introverte, bedachtzame Wiel smeken Elisabeth om mee te gaan naar Pinkpop. Daarvoor moet er eerst een bezoek worden gebracht aan Elisabeths strenge moeder (een dubbelrol van Judith Pol). Op dat moment wakkert de rebellie in Elisabeth aan; door Thieu’s hippieachtige gedachtengoed wordt de impulsieve 17-jarige Elisabeth sterk beïnvloed. Wiel probeert de onschuld zelve te blijven, maar zijn burgerlijkheid en loyaliteit aan zijn moeder – die haar man heeft verloren in de mijnen – zal hem duur komen te staan. Het lijkt erop dat hij de strijd om Elisabeth zal verliezen, maar is dat wel echt zo? Jaren later blijken Elisabeth en Wiel immers een gelukkig getrouwd stel. Henriëtte Tol kruipt in de rol van de oudere Elisabeth en de liefde voor Wiel straalt van haar af. Als publiek worden we telkens mee terug in de tijd genomen en maken we tijdsprongen naar de 60-jarige versies van Elisabeth en Wiel. Huub Stapel speelt zowel de jonge als de oude versie van Wiel. De oude versie lijkt op 62-jarige leeftijd alle tekenen van vroegtijdige ouderdom te hebben. Dat blijkt al uit de beginscène als Wiel lukraak een gesprek opent over pinguïns en slapen in iglo’s (‘zoals op Pinkpop!’). Elisabeth doet de aftakeling van haar man in eerste instantie af als een ‘midlifecrisis’, maar ziet als snel in dat haar man ontoerekeningsvatbaar dreigt te worden door zijn vreemde nachtelijke acties. Hoewel alle herinneringen uit Wiel weg lijken te sijpelen, blijven de memoires aan Pinkpop overeind. Wiel wordt op een treffende wijze neergezet door Stapel. Wiel, de plat pratende Limburger die zich de burgerlijkheid aanmeet zoals dat een echte Limburger betaamt en niet raakt uitgepraat over Pinkpop en carnaval. Het Limburgs wordt overigens op een scherm op de achtergrond vertaald. De aanwezigheid van de band Rowwen Hèze vormt een prachtige aanvulling: hun aanwezigheid bewerkstelligt een gemoedelijke sfeer en de afzonderlijke leden maken lichamelijk deel uit van de voorstelling.

Wirwar van emoties

Niet alleen vormt de band een mooie verschijning op het verder compleet uitgeklede podium, maar ook de muziek sluit perfect aan op de voorstelling. Rowwen Hèze heeft speciaal voor deze voorstelling nieuwe liedjes geschreven over koempels (mijnwerkers), Pinkpop, liefde en het leven in het heuvellandschap. De muziek is precies op het juiste moment getimed en ondersteunt de gevoelens die de toneelspelers uitbeelden. Opvallend zijn vooral de prachtige melodieën die zo kenmerkend zijn voor de band. Overigens wordt er op een ludieke manier omgegaan met de ruimte: middenin in het toneelstuk regent het met bakken uit het plafond (?) en komt één speler gehuld in een oplichtend kostuum in langzame tred het podium op. Bij deze voorstelling kijkt de toeschouwer zijn/haar ogen uit en wordt het publiek meegenomen in een wirwar van emoties: boosheid, verliefdheid, teleurstelling, angst en blijdschap. Binnen dit toneelstuk is een aangename balans tussen ontspanning en opwinding. Na de voorstelling lijkt het alsof je drie dagen hebt gesluimerd op Pinkpop – uitgeput van alle emoties, maar voldaan en getreurd dat het is afgelopen.