Nog niet om

In vergelijking met The Keyword is Excitement! treedt toetsenist Jasper Geluk dit keer iets meer op de voorgrond: wat mij betreft een zegen. Het geeft de gitaargeorienteerde poprock vaak net eventjes dat kleine beetje extra. Verder klinkt The Sheer natuurlijk nog steeds zo Brits als Margaret Thatcher en John Cleese, hoewel het er gelukkig niet meer zo dik bovenop ligt. Dat komt ook doordat de mannen nu af en toe iets verder durven kijken dan The Beatles (vroege periode), The Kinks, Supergrass, Oasis en The Stereophonics. Zo wordt er in Morning/Evening met succes gestoeid met de sound van The Who. Sinds het nummer Won’t Get Fooled Again werd gebruikt voor het intro voor de populaire politieserie Crime Scene Investigation lijkt de band van de twee nog levende bandleden Pete Townshend en Roger Daltrey aan een opmerkelijke opmars bezig. Iets dat ook The Sheer niet moet zijn ontgaan. Het kinderklasje dat ‘one two three four’ schreeuwt in het intro van Don’t Let Em Get You doet dan weer erg denken aan Another Brick in the Wall van Pink Floyd, terwijl de gitaartjes in het intro van Somebody Tell Me lijken te zijn geleend van het hippe The Strokes.

Progressie

Wat mij betreft het meest memorabel zijn het kleine, door de akoestische gitaar gedragen liedje From This Moment On – over het verwerken van een stukgelopen relatie – en het zeer volwassen klinkende City Lights, samen met Morning/Evening het bewijs dat Van Liemt en co. meer in hun mars hebben dan die toch wat oppervlakkige, springerige feelgoodsongs die het vooral goed doen op de grote zomerfestivals, en die je naderhand meteen weer bent vergeten.

Om hebben ze me nog niet, daarvoor staan er nog net iets te veel zomerse niemandalletjes op Feel The Need, maar er zit duidelijk progressie in!