Overgeproduceerde middenmoot

“Alle dertien goed!”. Of gaan er toch gewoon dertien van in een dozijn? Welke typering is op het nieuwe album van The Rifles van toepassing?

Aangezien het nieuwe album Freedom Run van de Londonse formatie slechts elf nummers bevat valt de eerste typering al snel af. Maar ook de term “Alle elf goed!” gaat hier helaas niet op.

Goede productie met weinig smaak
De punky gitaarpop van het debuut No Love Lost heeft op dit derde album langzamerhand plaats gemaakt voor netjes geproduceerde en ietwat brave composities. De spanning is er op Freedom Run, op z’n zachts gezegd, wel een beetje af. Producer Chris Potter (o.a. The Clash, The Rolling Stones) heeft zijn uiterste best gedaan de ruwe kantjes van de muziek af te halen. En dat komt de band niet ten goede.

Het klinkt allemaal best aardig hoor. Er is weinig mis met nummers als ‘Sweetest Thing’ met zijn typisch Britse inslag of het folkachtige ‘Everline’. Aardige liedjes waar je snel de smaak van te pakken hebt, maar aan het eind van het album is die smaak alweer vervlogen en blijft er weinig tot niets beklijven.

Aantrekkelijk door niet af te stoten

Neem nu ‘Tangled Up In Love’: een zoetsappige opening met violen en tienerpop melodielijn. Nee, dat zijn niet bepaald de hoogtepunten van een verder al zeer gemiddeld album. Halverwege de plaat ben je al grotendeels in slaap gesust door de middelmatigheid die op je af komt golven. Zo rond het nummer ‘Falling’ vallen je ogen toepasselijk half dicht.

Tegenover die saaiheid staat wel dat Freedom Run zeker niet aanstootgevend te noemen is. The Rifles weten in potentie met deze plaat dan ook een grote groep mensen op een weliswaar gezapige, maar daardoor wel toegankelijke, manier eventjes bezig te houden. Daarmee is het album dan toch niet zo erg als afsluiter ‘Cry Baby’ doet vermoeden. Hoewel het nummer zelf misschien wel het toppunt is van de gepolijste koers die de band op dit album is ingeslagen.

Slipery when polished
Van Freedom Run kunnen er makkelijk dertien in een dozijn. Een plek waar een hoop albums het prima vertoeven zouden vinden, maar van het derde album van The Rifles hadden we waarschijnlijk wat meer verwacht. Het is te hopen dat men de koers voor album vier weer radicaal omgooit en de band terugkeert naar zijn roots, want de weg die ze nu zijn ingeslagen is door al dat gepolijst zo glad geworden dat The Rifles wel eens flink op hun bek zouden kunnen gaan.