Een definitief afscheid van het MTV toneel

En dan nog komt dat Grote Succes niet vanzelf: de gemiddelde band timmert doorgaans jarenlang aan een carrière en wacht al die tijd ongeduldig op de zwaarbevochten, grote doorbraak.

Voorbeelden zijn er legio: Kings Of Leon konden pas met hun derde cd het grote publiek aanspreken, The Black Keys hadden al vijf albums achter de kiezen voor ze eindelijk wat air play kregen in Europa. 

Zo is het echter niet gegaan met Andrew Vanwyngarden en Ben Goldwasser van MGMT. De bands eerste plaat Oracular Spectacular werd een instant bestseller die in de indie-geschiedenis nooit meer zijn gelijke zou kennen. Populaire hits als ‘Time to Pretend’, ‘Electric Feel’ en ‘Kids’ werden in de zomer van 2008 zo breed gesmaakt en grijsgedraaid dat MGMT als het ware tegen wil en dank op slag een popgroepje met wereldwijde bekendheid werd.

Doodgehypet
Overvallen (en licht gedegouteerd) door het succes  – het succes dat anderen zo graag willen –  besloten Andrew en Ben het in 2010 over een compleet andere boeg te gooien. Met hun tweede plaat Congratulations schudde het duo uit New York twee zomers later het leeuwendeel van haar fan base van zich af door een complexe prog rock/post-punk plaat te maken met hitfactor = 0*. Het album was an sich een dikke middelvinger in de richting van de glitter & glam van de popwereld, maar liet MGMT achter met veel geloofwaardigheid en een kleinere maar trouwe kern die hard fans.

MGMT dan, de naamloze derde plaat van Dré en Ben, is geen terugkeer naar de succesvolle popformules van Oracular Spectacular, maar een nieuwe, volgende stap in de eigenzinnige richting van Congratulations. Het album is een absolute verrukking van begin tot einde en werpt bij elke luisterbeurt een ander stroboscopisch licht op songs die je dacht al te kennen. Opnieuw is het een plaat geworden die niet echt toegankelijk is, doch wel extreem uitnodigend voor een trip door het gekke, psychedelische muzikale labyrint called MGMT. Waar je eerst dacht dat Dré en Ben gewoon even doodleuk elk knopje op hun synth uitproberen, krijg je vervolgens de indruk dat elk effect of ‘valse’ noot perfect op zijn plaats staat.

Weinig pop, veel grandeur
De hitfactor van MGMT mag zich deze keer dan wel  situeren rond 1,5 à 2*, het is verre van eenvoudig om enkele radio-klare songs uit het album te vissen. Opener ‘Alien Days’, ‘Introspection’ en ‘Plenty of Girls in the Sea’ zijn de songs die het gemakkelijkst in je oren blijven hangen. Het tweede nummer is echter een cover (van de sixties-band Faine Jade) en het derde is dermate onrepresentatief voor het album  – een song die insinueert: ‘als we willen, kunnen we pop maken, maar eigenlijk geven we er geen moer om’ –   dat het een release als single onwaarschijnlijk maakt.

Songs als ‘Astro-Mancy’, ‘A Good Sadness’ en ‘Cool Song No.2’ zijn voorbeelden van de crazy shit  van Congratulations die pas na een dozijn luisterbeurten hun genialiteit prijsgeven. Zoals we gewoon zijn van Vanwyngarden en Goldwasser bulken de teksten van grote, onsamenhangende levenswijsheden waar je tegelijkertijd alles en niets van snapt. Neem nu deze:

What if the beast escapes (apes have it good)/And separates like a cloud (loud like a fault)/
Seeps into the hollow bones/Wouldn’t its eyes expand/And zero in like a scope? (uit: Cool Song No.2)

‘Jaaa!’, denk je,  daarna ‘Huh?’ en vervolgens opnieuw ‘Maar jaaa!’  – misschien afhankelijk van welke drug op dat moment je hersens bevredigt/tormenteert. ‘Mystery Disease’ is het donkere kantje van het album. Als het moment waarop je wakker schrikt, badend in het angstzweet na een verschrikkelijke nachtmerrie ooit een soundtrack zou verdienen, is dit nummer een nominatie waard.

Komt dat zien!
MGMT is terug met een schitterende plaat en tourt bovendien deze maand door de Lage Landen. Mis zeker de kans niet om Vanwyngarden en Goldwasser live te zien trippen op 10 oktober in de Vredenburg in Utrecht. Mind-blowing, yoh.

* Statistics & Factors: Made Up On The Spot, 2013