Liever een goeie beat dan een goede tekst

Na het succesvolle album Straight Outta Compton besloot Ice Cube de handdoek in de ring te gooien (uiteraard om de twee bekende hiphopredenen: te weinig geld en te veel ego) en onder eigen naam verder te gaan. Een oproertje was geboren dat genoeg materiaal opleverde om verschillende beefnummers op te nemen. Zo schreef Cube in No Vaseline de klassieke tekst “Niggaz with attitude? Who u foolin’?” en in hetzelfde nummer tegen Dre: “Yo Dre, stick to producin’!” Waar NWA door het wegvallen van een van de leading vocals beetje bij beetje afgleed, bleek de ster van Cube rijzende. De albums The Predator, Amerikkka’s Most Wanted en Death Certificate waren instant-klassiekers waarop Cube met zijn kwade teksten de Amerikaanse situatie wel weer recht zou zetten.

Zo’n vijftien jaar later is er veel gebeurd in de rapbusiness. Niet alleen zijn er andere sterren aan het firmament gekomen, ook de stijl van de gangsta-hiphop waar Cube en Dre toch echt wel de eerste hand in hebben gehad, is omgegooid. Waar eerst de rhymes nog het belangrijkste aan de raps waren, is nu de onderliggende beat naar voren gehaald en horen de stemmen zich hierop aan te passen. Snoop Dogg en Pharrell, maar ook de als producer herboren Dre zijn de ware protagonisten van deze jaren-2000 hiphop, waarin het producen even belangrijk, zo niet belangrijker, is geworden dan het tekstschrijven. Cube schreef er op zijn voorlaatste album Peace (deel twee in de War & Peace cd’s) samen met Dre het nummer Hello over: “I started this gangsta shit. And this the mothafuckin’ thanks I get?!” Dit nummer mag stiekem wel beschouwd worden als het eerste en waarschijnlijk ook meteen de laatste reünie van NWA, al was dit dan wel zonder Eazy-E, die in maart 1995 overleed aan de gevolgen van AIDS.

Voor zijn nieuwe album Laugh Now Cry Later had Cube ook graag de hulp van Dre ingeroepen. Deze bedankte echter als producer, zodat de rapper zelf aan de bak moest en steeds door een ander de score onder de verschillende nummers moest laten zetten. Dit is lang niet overal goed uitgepakt. In het algemeen kun je over de cd zeggen dat Cube met zijn tijd is proberen mee te gaan. Op enkele juweeltjes na is dat jammer. O’Shea was natuurlijk altijd strak met zijn meedogenloze lyrics, maar op Laugh Now Cry Later zijn ook zíjn teksten aan devaluatie onderhevig. Refreinen en zich jammerlijk herhalende teksten zijn er mede debet aan dat de aandacht naar de muziek verschuift. Why We Tugs, Child Support en Growing Up hebben nog altijd een heerlijke tekst boven een heerlijke beat. Bij Steal The Show of Stop Snitchin’ is het alleen de stevige beat die blijft hangen. Jammer is dat, want dat is waar Cube groot mee is geworden: de lyrics.

Twee van de lekkerste en waarschijnlijk commercieel aantrekkelijkste nummers zijn Go To Church en You Gotta Lotta That. Niet toevalligerwijs zijn beide geproduceerd door de “brullende rapper” Lil John én zingt ook Snoop D-O-doublegizzit mee. Het is van Cube misschien verstandig dat hij beide heren heeft gevraagd om de plaat een boost mee te geven, al zou dat bij een album van hem helemaal niet nodig moeten zijn. Onbegrijpelijk is het dat hij zich op alletwee de songs de kaas van het brood laat eten. De flows zijn op maat gesneden voor de pimpstem van Snoop, maar die van Cube komt hier helemaal niet tot zijn recht. Hij kan eigenlijk alleen het refrein meezingen, zodat de nummers twee charlatans lijken in een redelijk diffuus gezelschap waar Cube simpelweg zijn naam onder heeft gezet. Al kun je uiteindelijk de afzonderlijke songs niet al te zeer de grond in boren omdat ze vakkundig zijn gemaakt en vaak heel lekker klinken. Maar het album doet toch niet aan als één van deze oldschool rapper. Misschien moet hij de volgende keer toch gewoon weer de nadruk op zijn teksten leggen. Devies: “Yo Cube, don’t stick to producin’!“