‘Bettye LaVette rules!’
‘Bettye LaVette rules!‘ 8WEEKLY-collega Imco Lanting stuurt me deze cd toe en op een bijgevoegde Boomerangkaart krast hij deze zin als stellige meerwaarde. Ik weet het, ik voel wat hij voelt en kan derhalve niet anders dan zeer benieuwd zijn naar deze nieuwe van een van de beste soulzangeressen van de wereld. Wat blijkt? The Scene of the Crime is een parel van een album met LaVettes waanzinnige stem als onvervalst centraal middelpunt.
Tina Turner? Aretha Franklin? Diana Ross? Pfft, luister naar Bettye en eat your heart out! Dat is wat de 61-jarige hoofdpersoon lijkt te willen uitdragen als ik opener I Still Want to be Your Baby (Take Me Like I Am) hoor. Je weet ineens maar al te duidelijk waar de Janis Joplins (ja, zij ook!) en de Melissa Etheridges van deze wereld de mosterd vandaan halen. Wat LaVette op dit machtige muzikale plaats delict allemaal heeft aangericht? Poeh, hè! Rasperig, rauw geschreeuw wordt net zo gemakkelijk afgewisseld met loepzuiver (Jealousy, Choices). Ze bromt, ze zoemt, ze kreunt, ze kermt in de nummers Before the Money Came (The Story of Bettye LaVette) en They Call it Love. De eerste is overigens het enige nummer op dit album dat ze zelf schreef.
Goed beschouwd is de blues natuurlijk helemaal niet tof, zo blijkt ook nu weer uit de nummers en de teksten die uit de koker van onder andere Don Henley, Frankie Miller, Willie Nelson, John Hiatt en Elton John komen. Het lijkt alsof ze de trieste verhalen ‘van a tot z’ zelf heeft meegemaakt, zo oprecht worden de woorden voorgedragen. En feitelijk, als je haar biografie er even naast legt (liefdesverdriet, de geneugten van de alcoholica en die onterecht pas laatbloeiende muzikale carrière), dan is dat ook een beetje zo. Tegenslagen zijn onderwerpen waar LaVette maar al te graag over zingt. She knows the drill.
Vrouwelijke Solomon Burke ~
Maar zo perfect covers zingen; LaVette zet wederom (dit deed ze ook al bij de prachtige voorganger I’ve Got My Own Hell to Raise) perfect de toon, als was ze de vrouwelijke Solomon Burke. Overigens over Burke gesproken, Joe Henry, producer van Burkes comeback-album Don’t Give up on Me, deed ook de productie bij die één na laatste Lavette-juweel. Dit keer deed LaVette het zelf, samen met Paterson Hood (hij is tevens de medeschrijver van Before the Money Came) en David Barbe. En laat ons eerlijk zijn, ook zonder Henry kan ze het gemakkelijk af.
Verrassende begeleiders
Paterson Hood, u kent die naam ergens van? Wel, hij is een van de Drive-By Truckers. Deze rockende countryband uit Athens, Georgia fungeert als verrassende begeleiding. De band laat soul swingen, laat funk ronken, laat de blues bijna letterlijk janken (Talking Old Soldiers) en maakt diezelfde blues kwaad (The Last Time) en blinkt uit in de waanzinnige gedragen ballade Somebody Pick up My Pieces. Af en toe had het instrumentarium wel wat minder gemogen (in het openingsnummer bijvoorbeeld zorgen de door elkaar heen dartelende lijntjes nogal eens voor onrust), maar verder is dit een prachtige muzikale begeleiding te noemen. En nog even over die souldiva, over dat bluesmonster Bettye LaVette zelf: she rules!
pixabay 
