Gloria

In een artikel in de New Statesman vorige maand, uitte schrijfster Sophia McDougall haar onvrede over de hoeveelheid vrouwelijke personages in films en de manier waarop deze vrouwelijke personages worden neergezet. Gelukkig voor McDougall en andere mensen die – terecht overigens – vinden dat vrouwen binnen films (met name bij grote producties, moeten we erbij vermelden) een ondergeschikte rol spelen, zijn er ook regisseurs die de vrouw wel op een voetstuk plaatsen. Denk aan Woody Allen die Cate Blanchett liet schitteren en wel zodanig dat ze er zomaar een Oscar voor kan krijgen.

Telefoon symboliseert het verleden

De vierde film van regisseur Sebastián Lelio, Gloria, is een intieme vertelling van de alledaagse problematiek van een oudere, gescheiden vrouw die alleen woont, nog werkt en op zoek is naar liefde en geborgenheid. Interessant daarbij is dat Lelio kiest om Gloria geen seconde buiten beeld te laten. In elk shot is ze aanwezig, staat de camera op haar gefocust en moet Paulina García dus ook acteren. De extreme focus op Gloria doet niet alleen de titel recht, maar vergt ook veel van de hoofdrolspeelster. Ze verslapt echter geen enkel moment en houdt het publiek in haar greep vanaf het moment dat ze voor het eerst op de dansvloer is te zien, oogcontact makend met haar mannelijke leeftijdsgenoten.

Gloria is een compleet karakter, gelaagd en met een sprankelende persoonlijkheid, ondernemend, nooit zielig en altijd vermakelijk. Haar ellende is aanwezig in de vorm van haar ex, teleurstellingen in de liefde en haar tergende bovenburen wiens naaktkat liever bij Gloria zit. En geef dat beest eens ongelijk. Maar dan ontmoet ze Rodolfo (Sergio Hernández) en lijkt ze opnieuw haar geluk te hebben gevonden. Rodolfo, een vriendelijke, oudere man die een amusementspretpark heeft (en trouwens zelf ook kinderlijk gedrag vertoont), is sinds een jaar gescheiden, zestig kilo afgevallen en bezig zijn leven te beteren. Rodolfo’s verleden achtervolgt hem echter via de telefoon, die het oude leven symboliseert bij elke keer dat hij overgaat. Zijn nieuwe leven – in de vorm van Gloria – wacht geduldig, maar haar geduld raakt op.

Lekker luchtig

Gloria blijft lekker luchtig. De muziek speelt daarbij een grote rol. Gloria blèrt mee met break up songs terwijl ze er wederom een slapeloze nacht op heeft zitten. De film kent behoorlijk wat pijnlijke momenten, maar deze hebben altijd iets komisch. De verveelde blik van Gloria is daarbij goud waard.

Gloria laat zich goed vergelijken met Blue Jasmine. Twee sterke vrouwelijke personages, twee geweldige actrices, tweemaal problemen in de liefde en ook de stijl van Woody Allen en Sebastián Lelo ligt niet ver uit elkaar. Het maken van een onvoorspelbare, fijnzinnig komedie is maar weinigen gegund, maar dit is al de tweede keer binnen een maand dat het lukt. De herfst is officieel begonnen, het jaar loopt ten einde en we hebben nog vele mooie films voor de boeg die een gooi doen naar een Oscar. Goede kans dat Chili deze film ook naar de Oscars stuurt. Je kan veel zeggen van de filmindustrie, maar het beste bewaren ze over het algemeen voor het laatst.