Keurig gestileerde bloedvlekken

Zoals het een klassieke politiethriller betaamt, lopen er in de film twee verhaallijnen naast elkaar, die steeds dichter samenkomen. De aan de ziekte van Alzheimer lijdende huurmoordenaar Angelo Ledda (Jan Decleir) wordt door een opdrachtgever op pad gestuurd om een aantal vooraanstaande mensen uit Antwerpen uit de weg te ruimen. Wanneer Ledda een in zijn optiek onmogelijke opdracht moet uitvoeren, krijgt hij last van gewetensnood en komt hij in conflict met zijn opdrachtgever. Het is hem dan duidelijk geworden voor welk smerig karwei hij is ingehuurd. In de andere vertelling spelen de rechercheurs van de Belgische gerechtelijke politie Vincke (Koen de Bouw) en Verstuyft (Werner de Smedt) de hoofdrol. Zij onderzoeken de moorden op de Antwerpenaren en proberen een verband te vinden tussen de gebeurtenissen. Hierbij raken zij verwikkeld in een competentiestrijd met de Belgische Rijkswacht over de vraag welke politiedienst het onderzoek leidt. Uiteindelijk komen Vincke en Verstuyft meer te weten over de werkelijke schuldigen van het misbruik van kinderen.

Oppervlakkig

De boodschap die regisseur van Looy met De Zaak Alzheimer lijkt te willen overbrengen, is dat niet altijd het pure speurderswerk van de agenten op straat bepalen of een misdrijf succesvol wordt opgelost. Er zijn kennelijk allerlei hogere machten die, handelend vanuit eigen belang, de oplossing van een delict in de weg kunnen staan. Niet integriteit, eerlijkheid, oprechtheid en rechtvaardigheid zijn bepalend bij de oplossing van een misdaad, maar list en bedrog, competentiestrijd, chantage en ongerechtigheid spelen een voorname rol, zo wil de film duidelijk maken. Helaas worden zowel deze visie als het maatschappelijk uiterst serieuze probleem van kindermisbruik zeer oppervlakkig behandeld in de film en slechts als decor gebruikt, een achtergrond waartegen moord en doodslag in de film plaatsvindt.

Wapengekletter

De nadruk in De Zaak Alzheimer ligt te veel op het nastreven van effect en maakt daardoor een te gestileerde en geforceerde indruk. Er wordt met beeldversnelling gewerkt om de spanning kunstmatig op te voeren, sommige beelden zijn groen en blauw om het geheugenverlies en gevoel van vervreemding van huurmoordenaar Ledda te benadrukken, de muziek is keurig onheilspellend op de juiste momenten en het bloed is te geraffineerd zichtbaar op de lichamen. De personages komen amper tot ontwikkeling en blijven figuranten in een spel van actie en veel wapengekletter. De film mist rauwheid en echtheid. En de klasse van een ingenieus plot om daadwerkelijk geloofwaardig over te komen als geslaagde politiethriller.