An Englishgirl in New York

Deze boodschap gonst door De boekwinkel, waarin Esmee Garland zich door New York beweegt. 23 jaar, ontheemd, eenzaam én zwanger. Godzijdank is daar De Uil, een stoffige, verscholen boekwinkel in de Upper West Side.

Esmee promoveert op de werken van Wayne Thiebaud, de Amerikaanse schilder van kauwgomballenautomaten, taartjes, cakes, lippenstiften, milkshakes. Haar promotie is een zoektocht naar het Amerika van weleer, het Amerika van voor de zondeval. Het zegt een hoop over Esmee, die vroeg in het boek ontdekt dat zij zwanger is: de teerling is geworpen.

Wel-niet-wel-niet

Het is even worstelen door de pagina’s waarin Esmee eraan twijfelt of zij de baby zal houden. De zwangerschap is het werk van de weinig empathie tonende gladjakker Mitchell van Leuven (jawel, Oud-Nederlandse adel), die zo onuitstaanbaar en dom met Esmee omgaat dat het moeilijk voor te stellen is dat deze in Cambridge afgestudeerde, pientere dame van hem houdt. Esmee besluit – op een sterk moment – Mitchell niet over de zwangerschap te vertellen. Als ze hem op een dag tegenkomt, komt hij er toch achter. Getouwtrek met de jongen begint: hij wil een abortus, zij niet, zij wil samen zijn, hij niet, dan weer wel, dan wel of niet trouwen? Deze verhaallijn vlecht Meyler samen met Esmee’s baantje in De Uil, waar zij altijd thuiskomt en kan reflecteren op wat haar overkomt.

Het zijn de passages in de boekhandel, met de bonte werknemers en klanten, die het interessantst zijn. Verwijzingen naar boektitels en andere kunsten zorgen voor de culturele onderbouwing en uitbouw die het boek nodig heeft, anders zou het onherroepelijk tot een eenzijdige, doorsnee verhaal verworden.

Gecultiveerde chicklit

‘Een ode aan boekverkopers’, staat op de flaptekst. Een ode is het zeker als het gaat om het je geborgen voelen in een wereld die werkelijk de jouwe is, met de mensen waarbij je je prettig voelt. Men kan een boekwinkel beschuldigen van een overdaad aan romantiek, weinig realiteitszin, pretentieus gewauwel; het zij zo. Het is tegelijkertijd een thuis voor velen, ook die van Esmee.

Dit gevoel, dat is wat de Britse schrijfster Deborah Meyler, debuterend Goodreads-auteur, vermoedelijk met haar boek wil uitdragen. De boekwinkel als rustpunt, een heilig relikwie in de waanzin van alledag in een stad als New York. En het lukt haar ook redelijk de boekwinkel te schetsen als een toevluchtsoord met warme tinten en sferen, met goedhartige en mooie mensen, maar ook als een oord dat al lang vervlogen is, waar boekwinkels – denk aan het actuele Polare – een tragisch verval tegemoet zullen gaan.

Het beste wat er uiteindelijk over De boekwinkel gezegd kan worden, is dat het – in haar eigen soort – een aardig, luchtig boek is met een vrouwelijke boventoon. Daarnaast verwijst Meyler af en toe op overtuigende wijze naar de kunsten en letteren. Haal daar dus je plezier uit, want de rest is de moeite van het lezen niet waard: De boekwinkel is niets meer dan gecultiveerde chicklit.