Het festivalterrein is inmiddels op veel plekken te vergelijken met de camping: bij een van de bars is een jongen blij wanneer hij klanten krijgt, omdat de meeste mensen het niet aandurven om de steile modderhelling richting de bar te bedwingen voor een biertje. We houden het nog even bij een gezonde yoghurt en gaan richting de Teddy Widder waar Kovacs deze dag de festivaltent opent. Dat het nog vroeg is, merk je meteen: niet alleen het publiek moet wakker worden, ook de zangeres lijkt er nog niet helemaal klaar voor. Met haar donkere stem heeft ze normaal gesproken een groot bereik, maar nu blijkt uit geen enkel moment tijdens de set dat ze het überhaupt leuk vindt om op de bühne te staan. Wellicht is het tijd voor nieuw werk om weer wat meer passie in de live-shows te kunnen stoppen.

Frightened Rabbit

Vroege middag

Op de helft van de show van Kocavs staan de Schotten van Frightened Rabbit al klaar op de planken van de Fuzzy Lop. In eerste instantie twee vragen: waarom staan ze al zo vroeg op het programma en waarom staan ze in de kleinste tent van het festival? Gelukkig blijkt al snel dat het voor de festivalgangers niet veel uitmaakt: binnen no time staat de tent tot de rand toe vol. De heren weten de aandacht van het publiek een uur lang vast te houden met hun opzwepende indierock. Het fijne aan Frightened Rabbit is dat ze nooit megagroot geworden zijn, maar dat ze live wel zo knallen met tracks als het dansbare ‘Old Fashioned’, het nieuwe ‘Get Out’ en hitje ‘Keep Yourself Warm’. Aan energie absoluut geen gebrek, ook al hebben de muzikanten een dag eerder op het nog modderigere Glastonbury gestaan. Het is volgens zanger Scott Hutchison dan ook prettig dat er een aardig grote fotopit tussen hem en het publiek zit: “Because you know guys, I really stink… but then, on the other hand… you probably stink as well!”. Visueel gezien is het geheel niet erg spannend, het enige wat opvalt is dat de bandleden tussen de tracks door van plek verwisselen. Toch kan Frightened Rabbit vandaag niks verkeerds doen en is het een heel fijn tweede begin van deze laatste dag.

Alex Vargas

Alex Vargas is de grote belofte van dit jaar. Deze Deens-Engelse producer wordt almaar bekender in Nederland. Met een eigen clubshow eerder dit jaar én eind dit jaar en optredens op een aantal festivals waaronder DTRH, 7 Layers, Welcome To The Village en Metropolis festival is Vargas een graag geziene gast geworden in ons land. Dat is niet zo heel gek: Vargas heeft een van de meest indrukwekkende live-shows van deze generatie. Denk in het straatje van een Jack Garratt, Ry X en Chet Faker, maar dan alsnog vernieuwend. Vooral de chemie tussen hem en podiumgenoot Tommy Sheen geeft kippenvel: beiden geven alle energie die ze hebben, maken optimaal gebruik van een loopstation en verzorgen dikke beats en loepzuivere vocals. Het kan ongetwijfeld voor Vargas niet meer stuk wanneer de halve tent meedeint bij afsluiter ‘Shackled Up’. Houd hem in de gaten!

Diversiteit

Een totale verrassing krijgen we bij de jonge Schot Daniel Docherty, die ooit als straatmuzikant in Schotland is begonnen. De sfeervolle Vuurplaats zit tot de nok toe vol en dat terwijl de singer-songwriter nog aardig onbekend is hier. Wanneer Docherty aan zijn virtuoze gitaarspel begint, heeft hij iedere aanwezige te pakken: het is gelijk stil en alle ogen (van de zittende mensen) zijn op het kleine podium gericht. De fluitende vogels, zijn mooie en rauwe stem en zijn fraaie gitaarspel zijn het enige wat telt op dit moment. Docherty is overrompeld door het enthousiasme van het publiek: hij gaat – wellicht ook door wat spanning – sneller en sneller praten, waardoor zijn Schotse accent nog extremer wordt. “And I’m not even drunk!”, vertelt hij lachend. Hij doet hier en daar een klein beetje aan Ben Howard denken, maar dat komt voornamelijk door zijn getokkel en aparte stijl van gitaar spelen. Na een klein uur met smaakvolle gitaarmuziek en prachtige nummers zoals ‘Colours’ en ‘Garden in the Snow’ krijgt Docherty een staande ovatie van een minuut of vijf lang. Hij weet niet hoe snel hij zijn telefoon moet pakken om dit voor hem bizarre moment vast te leggen en kan niet stoppen met lachen. Het is een welverdiend applaus voor deze zeer talentvolle singer-songwriter. Volgend jaar graag meer van dit soort acts in de Vuurplaats, overigens de perfecte locatie om even lekker te zitten en te genieten van fijne, rustige muziek.

Nothing But Thieves

Losgaan gebeurt er vandaag bij de Britse rockband Nothing But Thieves, althans; door de tienermeisjes die de eerste rijen voor het hek domineren. De band heeft slechts één album op zak, maar staat nu al een uur geprogrammeerd in de grootste tent van het festival. Precies daar ligt het probleem: hoewel Nothing But Thieves een dikke sound begint te ontwikkelen, merk je heel goed tijdens de show dat de band nog aardig in de kinderschoenen staat. Er zijn veel schoonheidsfoutjes te ontdekken en het samenspel verloopt niet helemaal soepel, waardoor de Hotot op de helft van het optreden toch best leeg begint te raken. Er zit echter genoeg potentie in het talent van deze Britten: ‘Where Is My Mind’ van Pixies weten ze prima te spelen en ook hitjes als ‘If I Get High’ en ‘Trip Switch’ zijn best fraai. Wat meer speelervaring en shows zal deze band dan ook ongetwijfeld goed doen.

Zonnestralen

Na Nothing But Thieves is het eindelijk droog en weet de zon de weg door de wolken heen te vinden. Er kan eindelijk gebruik gemaakt worden van de vele bankjes, een paar plekken die nog groen gebleven zijn en het strand aan het water. Dit zie je meteen terug in de tenten die een stuk leger blijven dan tijdens de regen. Bij de show van Rico & Sticks in de Hotot is de tent bijvoorbeeld maar driekwart gevuld, terwijl zij zonder moeite deze grote tent vol zouden kunnen krijgen. Ook bij Daughter zijn er toch wel meer mensen verwacht dan er nu staan; vanaf de Teddy Widder, die bij de ingang staat, is goed te zien dat er ook al veel mensen vertrekken. De tent is echter perfect voor de band uit London. Het mooie aan deze show is om te zien hoe het optreden, naarmate het uur vordert, groeit. Het begin is niet eens megasterk: er wordt tamelijk veel gekletst in de tent, frontvrouw Elena Tonra komt exact over zoals ze zichzelf in haar lyrics omschrijft en de totale sound lijkt niet helemaal over te komen. Maar de band straalt in ieder geval steeds meer plezier en energie uit.

Daughter

Alsof ze even op gang moeten komen, even aanvoelen hoe de vibe is. Tonra vertelt vrij weinig en wanneer ze iets zegt, is het amper te verstaan, dus neemt gitarist Igor Haefeli het stokje maar over. ‘Smother’ dringt binnen tot op het bot: het aantal kippenvelbultjes is niet te tellen. ‘Alone/With You’ is tekstueel en instrumentaal gezien nóg sterker dan op de plaat en bij ‘No Care’ gaan de eerste voetjes van de vloer. Meezinger en tevens afsluiter ‘Youth’ is het succesnummer van de avond: de band speelt lekker en de muzikanten zitten er helemaal in. Hoewel hun tweede plaat Not To Dissapear een stuk robuuster is dan voorganger If You Leave, komt Daughter toch het beste uit de verf in een intiemere setting. Hopelijk is het snel weer tijd voor een welverdiende clubshow.

Eind

Terwijl de zon bijna ondergaat, staat de Deense Mø al te springen voor haar show. Een dag eerder stond ze nog op Glastonbury, vandaag mag ze de – wederom – matig gevulde tent gaan overtuigen. Dat is wel een beetje het ding van vandaag: tenten die eerder leeg dan vol zijn. Dat is jammer want er is zoveel tofs te bekijken en te beluisteren op deze zondag. De aanstekelijke electropop van Mø werkt vrijwel direct, ook zonder veel publiek. Hitje ‘Lean On’ in samenwerking met Major Lazer ken je natuurlijk als zomerhit van 2015 waarbij ze het ook nu niet kan laten om flink te gaan crowdsurfen. Wat een energie heeft deze kleurrijke zangeres! Nieuwe track ‘Goodbye’ is veelbelovend en vraagt alleen maar naar meer. Erg benieuwd wat deze enthousiaste wervelwind nog meer gaat brengen de komende maanden.

Het schemert

De nacht is voor veel DTRH-gangers nog jong: er is nog programma tot en met 03:00 uur met onder andere John Talabot, films bij Tramontana en dansjes op het Idyllische veld. Toch kiezen de meeste bezoekers er voor om het modderige festival op deze avond te verlaten, vol verlangen naar een warme douche en een schoon bed. Met een prachtige zonsondergang en een voldaan gevoel verlaten we de inmiddels bruine heuvels van Beuningen. Ondanks alle logistieke problemen, veroorzaakt door de slechte weersomstandigheden, heeft de organisatie correct gehandeld, goed gecommuniceerd en (wederom) een prima editie van DTRH neergezet. Op naar 2017!

Down The Rabbit Hole 2017 zal plaatsvinden op 23, 24 en 25 juni 2017.