Oprechtheid

Wie het eerste nummer ‘The Way You’d Love Her’ heeft gehoord, zal verder weinig nieuws op dit album ontdekken. Tegen een achtergrond van dromerige klanken van gitaar en synthesizers, zingt Mac DeMarco ons in een rustig tempo zijn liefdesbeslommeringen toe. Dit tempo typeert ook de rest van de nummers op het album. In gunstige zin doet Another One af en toe aan Beck denken, maar waar Beck zijn muziek doordrenkt met allerhande geluidseffecten en tempowisselingen, blijft DeMarco volharden in eenzelfde langzame tred.

Toch is er voor de oplettende luisteraar hier en daar ook wel enige fijnzinnigheid te bespeuren, zoals de gitaarsolo in ‘The Way You Love Her’. Ook de melodielijnen zijn doordacht en blijven hangen. De liedjes hebben een oprechtheid die je weinig ziet in het hedendaagse platgeproduceerde muzieklandschap, maar de net iets te luie zang – die soms iets wegheeft van die van Damon Albarn – in combinatie met de weinig afwisselende muziek en tempi, maakt het luisteren naar deze plaat bepaald geen zinderende ervaring.

Persoonlijke boodschap

Ook de teksten hebben maar een beperkte thematiek. Titels als ‘Another One’, ‘No Other Heart’, ‘A Heart Like Hers’ en ‘I’ve Been Waiting for Her’ laten weinig te raden over. Een enkele frase als ‘’She picked me up, just to put me down’’ geeft de teneur weer van het hele album. De strekking van bijna elk nummer is: ,,Ik heb verdriet en dat komt door haar.’’ Nergens boos of wraakzuchtig, maar wel steeds teleurgesteld en vol zelfmedelijden.

Na het laatste nummer volgt er nog een persoonlijke boodschap van Mac: hij noemt zijn adres en nodigt eenieder uit voor een bak koffie. Maar ik betwijfel of er veel mensen op deze uitnodiging in zullen gaan, na het horen van zo’n neerslachtige plaat. Voor iemand die een kleine vijfentwintig minuten in Macs zelfmedelijden wil meezwelgen, is dit de perfecte plaat. In alle andere gevallen zou ik hem gewoon links laten liggen