Jamie Lawson

De fijne tunes van singer-songwriter Jamie Lawson zijn perfect om deze zonnige zaterdagmiddag mee op te starten. Het geheel is nogal veilig en zoals hij zelf aangeeft: “niet echt muziek om flink op los te gaan op een festival”. Toch heeft de goedlachse singer-songwriter wel een bepaalde gunfactor: de liedjes liggen goed in het gehoor, zijn stem is prima en de band speelt strak. De aandacht van menigeen gaat toch liever uit gaat naar het gesprek met vrienden, maar nummers zoals ‘Cold in Ohio’ en hitje ‘Wasn’t Expecting That’ zijn dan ook prima als achtergrondmuziek. Als de show wat aantrekkelijker was om naar te kijken, zou het geheel interessanter zijn geweest.

Raggende gitaren

Bij alt-rockband Wilco is het allesbehalve saai te noemen: de heren uit Chicago weten vanaf het begin tot het eind te boeien met hun stevige bombastische gitaarmuziek waarbij geen enkel kippenvelbultje wordt overgeslagen. Het hoogtepunt komt vrij snel in de setlist: het meeslepende ‘I Am Trying To Break Your Heart’ wordt als derde gespeeld en zet meteen de toon voor de rest van de show. Nummers als ‘I’m The Man Who Loves You’ en ‘Impossible Germany’ zijn parels, maar niets weten ze zo feilloos over te brengen als het eerdergenoemde nummer. Wat is Wilco een fijne band om deze zonnige middag mee te vieren.

Wolf Parade

Vanaf de Green Stage lopen we door naar P6 Beat Stage waar Wolf Parade hun terugkeer op het podium viert. Hoewel de indierockband uit Canada nooit écht officieel gestopt is, zijn er toch reeds een aantal jaren voorbij gegaan sinds ze hun laatste show speelden. Die jaren hebben hen goed gedaan: met een onwijs strakke setlist en een dikke portie zelfverzekerdheid staan Spencer Krug en Dan Boeckner met band te spelen. Het publiek vooraan gaat goed los, de show is gelikt en de band is tevreden. Wat ze precies met “You all look so healthy!” over een publiek met voornamelijk blond haar en blauwe ogen bedoelen is een beetje gissen, maar een toffe show in totaal is het wel. Afsluiters ‘This Heart’s On Fire’ en ‘Kissing The Beehive’ brengen de show naar een hoogtepunt waarbij het jammer is dat ze daarna het podium moeten verlaten.

Volle maan

Sigur Rós

Terwijl de zon ondergaat wacht een aardig grote groep fans vooraan het hek van de Blue Stage op de IJslandse band Sigur Rós. Het podium is inmiddels omgebouwd tot een indrukwekkend visueel spektakel met een groot scherm waar de intrigerende muzikanten de eerste drie nummers (‘Óvedur’, ‘Starálfur’ en ‘Sæglópur’) achter verscholen blijven. ‘E-Bow’ op de helft van de set is een van de meest aangrijpende tracks. Terwijl het langzaam donker wordt, de volle maan tevoorschijn komt en het grootse muzikale stuk live gespeeld wordt, is het heel moeilijk om niet ontroerd te raken. De IJslandse songs zijn kunstwerken op zich en worden met ontzettend veel overtuiging gespeeld. Wat de band eerder op het vergelijkbare festival Best Kept Secret als afsluiter niet lukte, lukt ze op een vrijwel zelfde stage in Denemarken wel: je volledig inpakken en niet meer loslaten. Random feit: na de donkere en magistrale afsluiter ‘Popplagið’ wordt de stage letterlijk afgebroken: het drumstel wordt omgegooid en de gitaar weggesmeten. Om vervolgens doodleuk terug het podium op te komen met een grote glimlach en een kind in een eenhoornpak. Over tegenstellingen gesproken.

Beach House

Het donkere sfeertje blijft nog even hangen, waarin ook deels plaatsgemaakt wordt voor intensiteit van een ander niveau. Het is tijd voor het Frans-Canadese duo Beach House. Een mysterieus gevoel dringt binnen wanneer de band in slechts gedimd licht en met diepe tonen het podium op komt. Dit maakt al gauw plaats voor een onbeschrijfelijke emotie waarbij je, zelfs in deze frisse wind van de avond, een warme gloed van binnen voelt. ‘Take Care’ is een prachtig deel van de set, waarin de stem van de excentrieke Victoria Legrand tot een hoogtepunt komt. Wegdromen op z’n maximum!

Jonge hond Jamie xx mag vanavond de Blue Stage afsluiten. Na de intense shows van Sigur Rós en Beach House is het even omschakelen naar de dansbare en goed in het gehoor liggende hits van de dj. Hoewel de nadruk bij Northside toch echt op bands ligt, is Jamie xx een hele fijne afsluiter. Het is de eerste keer dit festival dat je niet meteen aardig vooraan kunt staan zonder te dringen: overal staan groepjes mensen los te gaan, Deense shotjes uit gekke buisjes worden in overvloed gedronken en de voeten gaan flink van de vloer. Tot nu toe is dat niet hoeven te dringen juist het ontspannen kenmerk van Northside: bij welke act je ook komt, je kunt het altijd goed zien. Ook al kom je tien minuten voor aanvang aan, er zijn nog genoeg plekjes links of rechts vlakbij het podium en vanaf een afstand heb je sowieso goed zicht: beide grote podia liggen wat lager dan het veld waar het publiek op staat. Het is dan ook tof om van een afstand te zien hoe de menigte losgaat op de beats van Jamie xx. Hoogtepuntje is toch wel de remix van Gil Scott Heron’s ‘I’ll Take Care Of U’ inclusief vette visuals waar de volle maan van dat moment op geprojecteerd wordt. Ook dikke afsluiter ‘Loud Places’ is fantastisch: het veld van de Blue Stage is tot dan toe nog niet zó intiem geweest.