Het podium is gelegen midden in het centrum van Hilversum; een podium gezeteld in een fraai gebouw, en een zaal die wordt gekenmerkt door een intieme sfeer op de zaalvloer en op het balkon. Beide delen hebben een goed uitgeruste bar en het balkon heeft een beperkt aantal zitplaatsen. Het geluid in de De Vorstin is uitstekend. Kortom: een prima plek om Colin Blunstone weer te mogen zien en horen optreden.

Bekende liedjes vormen de hoofdschotel

De lange carrière start als Colin Blunstone in 1964 met Rod Argent The Zombies opricht. Blunstone is dan pas negentien jaar. Hoewel zijn solocarrière startte in 1971 hebben The Zombies in verschillende samenstellingen nog enkele revivals gemaakt. Veertig jaar na het album Odessey and Oracle kwamen ze in 2018 met een album dat integraal het album uit 1968 live liet horen. Colin Blunstone’s laatste soloalbum On The Air Tonight dateert al weer van 2012.

De nadruk ligt al jaren op een redelijk vaste set aan liedjes die vooral zijn grote solosuccessen markeren, aangevuld met de hits van The Zombies en enkele liedjes waar hij zijn stem of zijn songschrijverstalent voor leende. Helaas negeert Blunstone steevast tijdens zijn concerten een aantal hoogtepunten van zijn uitstekende soloalbums, zo ook deze avond in De Vorstin. Toch is het het waard om de meester zelf weer zijn eigen liedjes te horen zingen. Zijn stem is uiteraard wel getekend door de jaren, maar als je als vierenzeventigjarige nog zoveel hoge noten weet te halen en ruim anderhalf uur zonder pauze tot de laatste noot met energie weet te zingen, dan ben je nog behoorlijk fit.

Feest der herkenning

De show kent overbekend

e liedjes, zoals ‘What Becomes Of The Broken Hearted’, dat hij samen met Dave Stewart de hitparades in zong. Het wonderschone ‘Keep The Curtains Closed Today’ zal bij velen herinneringen oproepen en heeft een bijzondere plek in de set. We kunnen natuurlijk ook niet om ‘Misty Roses’, ‘Andorra’, ‘Wonderful’ en het ooit samen met Alan Parsons opgenomen ‘Old and Wise’ heen. Verder speelt hij ‘Wild Places’, dat in ons land een hit werd voor Duncan Browne, maar door Blunstone werd geschreven. Bij de ballads is het muisstil. Blijkbaar wordt naast de oude, trouwe fans, ook de jongere generatie geraakt door zijn vertolkingen. Op zo’n moment valt het op als iemand zijn plastic glas laat vallen en de zanger vraagt dan ook belangstellend of alles wel goed gaat. De band doet haar begeleidend werk meer dan uitstekend. De uitblinkers zijn gitarist Manolo Polidario en toetsenist Pete Billington, die regelmatig een solo krijgen.

Een enkele keer krijgen we het gevoel dat Blunstone een liedje afraffelt, maar gelukkig dwingt nog vaker respect af als hij een hoge passage van een compositie weet te raken. Zo schittert hij deze avond ook voor het eerst in ‘I Don’t Believe In Miracles’; dit grijpt je naar de keel als hij het heel klein en intiem weet te maken. Dat doet hij opnieuw als hij zelf aan een al vaak door hem gezongen ‘Old And Wise’ een kleine nieuwe franje toe weet te voegen zonder de essentie en emotie van het liedje te verstoren. Met de hits van The Zombies stevenen Blunstone en band af op de afsluiting van de avond. Hoe zouden we anders huiswaarts kunnen keren als we ‘Time of The Season’ en ‘She’s Not There’ niet gehoord zouden hebben? Deze twee klassiekers zetten toch nog altijd welke toegift dan ook in de schaduw. Met een voldaan gevoel keren we huiswaarts, gevuld met een memorabele avond vol muziekherinneringen en het gevoel van: “we waren er weer bij!”.