Amsterdam Fringe Festival

Het festival profileert zichzelf door een grote diversiteit aan theater uit binnen- en buitenland, stimuleert talent en experiment en biedt een platform waarbinnen het publiek kennis kan maken met meerdere (muziek)theaterstukken, live art en performances die zich buiten het gevestigde theatercircuit bevinden.

Redacteuren Dorien Immig en Liefke van den Boom bezochten een aantal van die spannende voorstellingen in Amsterdam en doen hieronder kort verslag over de gevonden parels.

De onderneming

“Met humor, maar niet plat”, zo spelen zij theater het liefst. De drie spelers hebben elkaar ontmoet op de theateropleiding aan Theaterschool de Trap en besloten na hun afstuderen om samen door te gaan als theatergroep. Nu brengen zij hun eerste voorstelling als De Onderneming in het Polanentheater in Amsterdam West, een enorm leuk theater met een authentieke sfeer.

Het publiek lacht. En ik zelf ook. Het spel is op het randje van plat, maar de thematiek prikkelt en grijpt de actuele beweging in Amsterdam: ondernemerschap. De structuur van de voorstelling is braaf: drie jonge ondernemers wachten op hun eerste grote opdrachtgever. Tijdens het wachten komen de persoonlijke frustraties tot een escalatie, waarna de drie terugkomen op een enigszins zoet ‘eind goed, al goed’. – LvdB.  

Anastasiia Liubchenko- A little explanation of my paintings

Een spontane en sympathieke performer uit Oekraïne vertelt door middel van haar schilderijen delen van haar levensverhaal. Vergroot door een beamer ziet de bezoeker de kleurige wereld van Anastasiia Liubchenko. Alhoewel niet alle verhalen even vrolijk zijn, blijft zij er zelf erg vrolijk onder en zo weet ze het publiek te charmeren. Buiten de theaterzaal zijn ook nog eens een aantal schilderijen van haar te zien, die verschillen in stijl, maar vaak wel een dier afbeelden, zoals een vis of een hond. Op het podium vertelt zij, begeleid door muzikant Thijs Felperlaan, over opgroeien in een land waar nu geen veiligheid meer bestaat en over het manifesteren of loslaten van ambities. Er wordt tussen de schilderijen door een fragment getoond van Anastasiia als klein meisje, waarin zij twijfelt of zij schilder of danseres zou willen worden. Ze laat het publiek in levende lijve ook zien dat zij van bewegen houdt, door een aantal fysieke trucs uit te voeren. Het is een geslaagd optreden, voornamelijk omdat het niet meer pretendeert te zijn dan een vrolijke, kleurige en frisse performance. – DI

Tijmen Legemaate en Thijs Bloothoofd – Of gevallen stenen wel gestaan hebben

Het jonge mimeduo Legemaate en Bloothoofd bevestigt op een geestige manier de fysieke werkelijkheid, te beginnen bij de theaterzaal; dit is de vloer; de stoel; de buizen; de kabels; het ventilatiesysteem, om verder te gaan met het menselijk lichaam. Zij concluderen dat mensen meer nodig hebben dan botten alleen en dat er iets tussen de botten moet zitten om te kunnen bewegen, omdat we anders allemaal zo stijf als een stok zouden zijn; we zouden dan geen ‘mensen’ heten maar ‘stokbotten’ – dit resulteert in een reeks voorbeelden aan fysieke houdingen die de mens als stokbot zou moeten aannemen. Wederom lijkt het humoristische aspect van de voorstelling het belangrijkste. Vervolgens stellen zij een aantal kinderlijk klinkende ‘waarom’-vragen, om uit te komen op twee stoelen en te concluderen dat zij als spelers samenzijn: dat ze samen zijn en dat dat het belangrijkst is. Sinds de verlichting kunnen wij mensen namelijk niet meer op religie rekenen, maar slechts op de ratio en op elkaar. De jongens lijken aan het eind van de voorstelling toch een moralistische boodschap mee te willen geven en dat is jammer, want het begin was zo goed. – DI

MTG Nieuw Zwart – Het laatste feestje

De twee meiden Tessa Tiesma en Lieke Dieltjens studeerden af aan het conservatorium ArtEz in de richting muziektheater. In Het Laatste Feestje gaan zij met elkaar in dialoog over meisjesproblemen. Het is een kleine greep naar de frustraties in het leven, onzekerheden en jaloezie, maar over het algemeen blijft het bij spelen op de lach en mooi gezongen nummers.

Ze snijden verschillende onderwerpen aan die vragen om meer aandacht. Met name de frustratie over een ogenschijnlijke conventie van onze huidige manier van leven komt aan de orde. In tegenstelling tot wat de titel van de voorstelling doet denken vieren wij namelijk te weinig: we genieten niet van het leven. Het Laatste Feestje is dan ook geen gezellig feestje. Als je het mij vraagt, vraagt deze voorstelling om een langere speelduur, zodat de serieuze onderwerpen ook daadwerkelijk goed uitgewerkt kunnen worden. De ode aan het leven, niet in 20 maar in 40 minuten. – LvdB

Camilla Meurer, Kevin Schoonderbeek, Dilan Yurdakul – Dorian Gray

De jonge theatermakers Camilla Meurer en Dilan Yurdakul hebben een dappere poging gedaan om het dramatische verhaal van Dorian Gray, naar het boek van Oscar Wilde, tijdens het Fringefestival in een uur te vatten. Dorian wordt met overgave gepeeld door een meisje (Yurdakul) – wat op zich een interessante keuze is. De gevoelige schilder Basil Hallward wordt vertaald door Meurer. Er worden in deze bewerking van dit klassieke verhaal veel moderne middelen gebruikt als een beamer-projectie voor het portret van Dorian, een iPad voor het afspelen van ‘A Whole New World’ uit de film Aladdin uit 1992, dat symbool staat voor Dorians onschuld bij aanvang van het verhaal en discolicht, glitters en confetti, om de overgang van onschuld naar het verlies ervan te laten zien. Een danseres in een glitterpak met zwarte vleugels trekt Dorian, tezamen met Lord Henry, het duistere Londense nachtleven in. Het stuk zit knap in elkaar, maar om een daadwerkelijke vertaalslag te kunnen maken van het originele Engelse verhaal, naar een hypermoderne Nederlandse versie, zouden er veel meer moderne middelen gebruikt mogen worden  – of juist helemaal geen. De overtuigingskracht van de voorstelling wordt minder wanneer er op moderne muziek met moderne lichten zogenaamd gefeest wordt. – DI