Rock Werchter

Zo komt het dat ons eerste concert op vrijdag dat van Gary Clark Jr. is geworden, want

tijdens Blackberry Smoke zaten wij nog gewoon ergens een boterhammetje te eten. De “nieuwe Jimi Hendrix” uit Texas maakt zijn opwachting in een voor dat vroege uur bijzonder goed gevulde Barn. Wat volgt is een intieme set, gevuld met zowel rauwe blues als zinnenprikkelende soul. ‘Our Love’ klinkt zo moorddadig mooi dat het nooit zou mogen stoppen.

Moeders, stuur jullie kinderen naar Werchter

Als we vervolgens The Barn verlaten, moeten we even terug wennen aan het daglicht: de sfeer en innigheid van het concert heeft onze biologische klok al op nachttarief gezet. We trekken naar Klub C voor Jagwar Ma, waar we vaststellen dat de Australische band zanger Gabriel Winterfield heeft thuisgelaten. De overige bandleden proberen ons te verleiden met een dj-set, maar daarvoor vinden we het dan weer net wat te vroeg dag.

Een oerkreet weerklinkt vanop de main stage, dus we hollen er naartoe. Ter plaatse stellen we vast dat we

niemand de eerste zorgen moeten toedienen, schreeuwen is gewoon Oliver Sykes’ manier om het publiek te begroeten. De zanger van Bring Me The Horizon roept het jonge volkje meermaals op om lekker hard te gaan moshpitten en te crowdsurfen, hoewel dat laatste uitdrukkelijk verboden is op Rock Werchter. De wilde beelden die volgen zijn, in combinatie met de luide, dreigende muziek, niet meteen de meest geruststellende pamfletten voor ouders die zoonlief naar zijn eerste Rock Werchter zien vertrekken.

Grote festivals als Rock Werchter zijn een beetje als een snoepwinkel. Klinkt Bring Me The Horizon net iets te bitter voor jou? Stap dan gewoon weg, je komt elders vast wel iets zoeter tegen. Zoals bv. Oh Wonder, Londense lo-fi in Klub C, of Daughter, meer Londense lo-fi in The Barn. Vooral laatstgenoemde kan ons bekoren met dromerige songs als ‘Youth’ en ‘Tomorrow’.

Tongen draaien

Dag #2 van Rock Werchter is tot nog toe geen muzikale hoogvlieger geweest, maar rond 18u vertrekken we met goeie moed naar The Barn om er naar Richard Hawley te gaan kijken. De singer-songwriter en ex-gitarist van Pulp wordt al jaren de ‘laatste echte crooner’ genoemd, maar is hij dat wel? Op sommige nummers klinkt hij heel rauw, à la Mark Lanegan. Op andere croont hij wel, maar met veel minder pretentie en vibratie dan pakweg Frank Sinatra aan de dag legt.

Bijzonder weinig mensen zijn op post wanneer Hawley aan zijn set begint, maar wanneer we The Barn verlaten is het duwen en pardonneren om er uit te geraken. Zijn natuurlijke cool en pure muziek doet elke passant overstag gaan om even te komen kijken. ‘Tonight the Streets Are Ours’ geeft ons helemaal een thuisgevoel, en wie bij ‘Open Up Your Door’ geen zin heeft om direct iemand een tong te draaien, die mens heeft geen hart. Of geen tong, in een ander geval.

Vanop de main stage luiden de bellen om een nieuwe testosteronhoogmis aan te kondigen. At The Drive-In is in reünie, en doet ook Werchter aan. De gek die zanger Cedric Bixler is, probeert om op het podium op zo kort mogelijke tijd zo veel mogelijk schade aan te richten. Maar toch, terwijl hij bv. een statief wegkeilt of een onschuldige versterker onteert, zingt hij nimmer out of key, en draagt zijn explosiviteit bij tot een geweldige show.

Rock Werchter en haar verschrikkelijke voetbaltraditie

En dan is er voetbal. Het viel al een tijdje op, maar vandaag valt er echt niet naast te kijken: ongeveer elke Belg hier aanwezig heeft een rood truitje aangetrokken, want vanavond speelt België tegen Wales op het EK voetbal. Rock Werchter speelt hier handig op in door op elk buitenscherm voetbal te vertonen in plaats van concerten. Maar er is een negatieve traditie wat betreft Werchter en voetbal: iedere keer dat er op het festival een wedstrijd van de Rode Duivels werd uitgezonden, werd er verloren.

We kunnen het niet langer verzwijgen: wij zijn Belgen. Meer nog, wij zijn helemaal mee in #tousensemble enzo, en kicken op de nationale voetbalgekte. Om 21u besluiten we om ons terug te trekken naar de backstage, waar de wedstrijd met commentaar wordt uitgezonden.

#toustristes

Naarmate de 90 minuten vorderen kantelt de sfeer van uitzinnig naar gefrustreerd, naar uiteindelijk diepe ontgoocheling. Iedere aanwezige kijkt verslagen, en verwijt zichzelf deze rampzalige wedstrijd te hebben verkozen boven de optredens van The 1975 of The Offspring. Rock Werchter doet haar reputatie als Belgendoder opnieuw alle eer aan. Moge er nooit meer voetbal op de wei worden uitgezonden.

Parov troost

We vluchten de wei op en trekken naar The Barn, om er op Parov Stelar alle frustratie van ons af te shaken. We zijn duidelijk niet de enige, want de tent barst van roodgeverfde gezichten, die dansen en schreeuwen en drinken om te vergeten. Buiten giet het pijpenstelen, maar de sfeer binnen is zwoel en zuiders. Dat halfuurtje electro swing doet deugd, want de enige act die ons vanavond nog rest mag dan wel veel zijn, maar zal nooit swingend of melodieus zijn.

We hebben het uiteraard over Rammstein, die Duitse gimmick die een metal band is geworden – of was het nu omgekeerd? De show op de main stage wordt ingeleid door een tapdansende Till Lindemann. Nadat de twee gitaristen uit de hemel zijn neergedaald, wordt de nieuwe single ‘Ramm 4’ ingezet. Wat volgt is een show van vuurwerk, verkleedpartijen en veel te veel decibels. We zien bommengordels ontploffen, en gitaren staan letterlijk in brand, net als Lindemanns hart.

Ach, we kunnen cynisch zijn over het showgehalte en de twijfelachtige muzikale kunde van de Duitse headliners, maar we geven grif toe dat we de hele tijd geamuseerd staan te kijken. ‘Ich Will’ en ‘Links 2-3-4’ bezorgen de weide collectief kippenvel – misschien enigszins in de hand gewerkt door het natte en koude rotweer. In het laatste nummer spreken Rammstein en publiek dan ook samen de weergoden aan. “Hier kommt die Sonne”, zingen we allen samen, en we hebben het nog nooit zo hard gemeend.

Met een biertje in de hand, een tuut in de oren en water in de schoenen druipen we het terrein af. En die voetbal? Die zijn wij al lang vergeten.